Een van onze fanatiekere leden Charles, deed in 2012 mee aan de Ironman 70.3 in Antwerpen. Dit is hoe hij zijn ervaring na afloopt omschrijft:
Aangezien ik vandaag (“the day after”) toch teveel spierpijn heb om na te denken (kan dat? Ja, blijkbaar..) schrijf ik maar even een verslagje van een groot feest met zwarte vlaggetjes. Gisteren was namelijk de dag van de “Antwerp Ironman”. Om alvast een voorproefje te nemen op mijn midlife crisis en als ultiem proefschrift-ontwijkend-gedrag heb ik me een tijd geleden ingeschreven voor deze gekkigheid waarbij je na 1,9 km zwemmen en 90 km fietsen een halve marathon mag lopen. Blijkbaar leek me dat toen een goed idee en gek genoeg bleek het dat ook te zijn…
Vrijdag was het tijd om in te pakken. Net voor de laatste “Mart Smeets Tour de France Show” had ik nog net even het weerbericht voor Antwerpen gezien; zondag 24 juli – 10mm neerslag – windkracht 4 met windstoten – weercijfer 1. Dat klonk goed! Echte omstandigheden om het door promoveren sterk aangetaste afweersysteem eens te belasten met een sterk staaltje sadomasochisme. Ach ja, als je een Ironman wil doen dan moet je het ook maar waarmaken (er stond alleen niet bij dat het roestvrij staal moest zijn..).
Gelukkig had ik net een nieuw fiets-regenjasje geleverd gekregen door de firma “Youngenterprises, for all your cool stuff” (thnx Jason!). Die ging dus de tas in, samen met mijn fietsbril-waardoor-het-altijd-zonnig-lijkt en een heleboel plastic-droog-houd-zakken. Dit gooide ik, samen met de rest van de enorme waslijst aan dingen die je voor een triathlon nodig hebt, in mijn tas.
Op de achtergrond pikte ik nog de nabespreking van weer eenfantastische tourrit mee, waar Contador eindelijk weer zijn Isostar verwisseld had voor Clenbutarol. Had ik ook maar wat Spaans rundvlees gegeten voor mijn Belgische avontuur.
De volgende ochtend snel in de auto naar Antwerpen zodat ik daar een echte Belgische kroeg kon opzoeken om de allesbeslissende tijdrit mee te maken. Volgens TomTom na 1,5 uur, volgens mijn horloge 3 uur later, kwam ik in Antwerpen aan in mijn schattige kleine hotelleke. Even inschrijven en dan snel naar de kroeg!
Tenminste.. dat dacht ik.. De inschrijving was 10 km naar het oosten, aan de andere kant van de Schelde waar je alleen door een onvindbare tunnel kon komen.
14.30 Een of andere Belg verstoot Cancellara van de eerste plaats! Vreugde alom..
De stad staat in het teken van de Ironman. Alles staat aangegeven. De fietsroute, de looproute, de wisselzones, maar waar is de tunnel naar de overkant?? De 24e persoon die ik aangesproken had (Engelsman met tijdrithelm en tijdritfiets a 10.000 euro) wist eindelijk waar de ingang van de tunnel was.
15.00 De tijd van de Belg is verpulverd, diepe rouw..
Aan de andere kant van de tunnel was t niet ver meer. Snel ingeschreven en de checklist afgegaan:
- Zwarte zak: loopspullen afgeven bij groene container,
- Blauwe zak; morgen meenemen en verplicht wetsuit indoen,
- Gele badmuts; morgen opdoen bij de start zodat je startgroep duidelijk is,
- ‘Gele bike-bandje’ om de zadelpen doen zodat je morgen de wisselzone in mag,
- Nummer en nummer band; morgen meenemen om spullen af te mogen geven en fiets op te mogen halen, met fietsen achterop en met lopen voorop,
- ‘Rode bagbandje’; evt om tas die af te geven is morgen bij secretariaat 2 km ten noorden van de start (handig!),
- ‘pasta’ bon; gebruiken om bord pasta te halen vandaag,
- ‘gift’–bon; gebruiken om tas met t shirt af te halen,
- ‘race-briefing-en-reglement-voor-zwemmen-fietsen-en-lopen’; goed doornemen, u wordt geacht deze te kennen, enzovoorts
AARGH!! Promoveren is eenvoudiger..
15.45 De favorieten komen aan de beurt, de spanning begint op te lopen. Zal Andy het halen?
Maar goed, alles geregeld en pasta naar binnen geduwd. Nog heel even fietsen kijken.. He! Nog drie Cervelo P4s met dichte wielen, maar dat kost toch 8.000 euro? Hoezo heeft IEDEREEN hier zo’n fiets?
Er komt een man op me af, blijkbaar een Texaan.. “Howdy, good to see a smart guy! Smart of you to bring your training bike with this weather forecast! Much safer if it starts to rain!” Euhm.. Ja, ik heb inderdaad mijn Cervelo F16 maar thuis gelaten, want met dit weer is dit veel veiliger.. Slim he!
16.15 Andy is gestart, zal hij het halen?!?!
Shit! Gele trui is gestart, snel naar die kroeg waar ze zeiden dat ik wielrennen kon kijken! Even kijken, waar was die ook weer.. Ah, andere kant van de Schelde en dan aan de andere kant van het centrum. Ok, gaan we! Waar is de ingang van de tunnel aan deze kant?!
16.25 Evans gaat als een speer! Zo zal het moeilijk worden voor Andy..
Antwerpen centrum, over de kasseien a la Parijs-Roubaix racen door Antwerpen..
16.45 Evans is Andy al voorbij, de Tour is beslist..
Toch nog even met een witbiertje tussen de Belgen zitten kijken naar hoe Evans finisht en gaat zitten. Het duurt even en dan realiseert hij het.. En daar zijn de tranen. Mooi..
Snel naar het hotel en daar alle spullen verzamelen. Checklist nog eens doornemen en dan rustig op bed nieuws en een filmpje kijken. Is er nog nieuws? Ah, enorme, bizarre massa moord in Noorwegen, Amy Winehouse en Sjonnie Hoes overleden, gelukkig niks gemist dus..
Race day
De volgende ochtend gaat de wekker om 7.30. Misschien had ik die film toch niet tot 0.15 af moeten kijken.. Ach ja, tis niet anders.. Op naar de start..
Onderdeel 1 – 1,9 km zwemmen.
Gatver, zwemmen.. en ook nog eens best ver.. In mijn surfwetsuit sta ik in een enorm leger van triathlon-zeerobben (1600 deelnemers, 1 met een niet-triathlon wetsuit). Mijn Belgische buurvrouw spreekt me aan. “ Amai, zijt gij nie zenuwachtig voort zwammen? Twee joar geleden is der iemand verdronken hier dus iek ben er wel wat nerveus van..”
Bedankt, das goed voor t zelfvertrouwen.. Toch maar een beetje achteraan starten dan.
Nog 10 minuten, profs zijn net weg; “Second age-group get ready!” Het water is KOUD! Maar goed, dan maar een beetje doorzwemmen. Wat achterin de groep van 300 hoor ik het startschot.
En we zijn los! Eerst 1 km rechtdoor naar de grote witte boei. Heerlijke chaos, mensen zwemmen over elkaar heen en onder elkaar door, 300 man per startgroep op weg naar dezelfde boei. Gelukkig zit ik wat uit de drukte. Gewoon doorgaan en dan kom je er vanzelf.. drie slagen en adem rechts, nog drie en adem links.. we komen er wel.
Ik heb een poooootje met vet, 30e couplet… oh, witte boei! Mooi, eerste km zit er op. Een grote mannetjes walrus die niet recht kan zwemmen probeert voor de 3e keer over me heen te zwemmen. Even een tussensprintje om van hem weg te komen.
45e couplet, ik heb een pooootje met vet.. Ah.. finish in zicht.. Mooi, t zwemmen zit erop. 38 minuten onderweg, prima volgens schema. Nou eindelijk fietsen want dat kan ik tenminste. Even mijn moeder een zoen geven die speciaal voor de gelegenheid naar Antwerpen gekomen is om me aan te moedigen en dan op de fiets.
Onderdeel 2; 90 km fietsen.
Het is nog droog en het gaat lekker zo met de wind mee.. Nog nat en stijf maar toch al 35km/u, prima. Een hol geluid… Zoef!!! Wat was dat? Hmm in de verte verdwijnt een tijdrit fiets aan de horizon.. Ok, afspraak met mezelf was niet harder dan 30km/u gemiddeld want het is ver genoeg en daarna moet er nog een halve marathon gelopen worden.
Ach een beetje harder mag wel, wat kan er gebeuren? Dan door de tunnel onder de Schelde door. Heerlijk, spiegelglad asfalt bergaf in een tunnel, helemaal voor ons alleen! Rustig aan want zonder trappen gaat ‘t al 45km/u.
Dan krijgt de dag ineens een flinke zwarte rand.
Een eind verder ligt iets op de weg. Een fiets? Het lint van fietsers gaat er rechts langs, maar aangezien ik ooit aan Hypocrates gezworen heb dat ik voor mijn medemens moet zorgen rem ik voorzichtig af om te kijken. Wat dichterbij gekomen zie ik een plas bloed die zich snel uitbreidt. Nog steeds voorzichtig remmend kom ik langs en zie iets wat ik niet snel zal vergeten. Een jongeman met open bebloede ogen en een lege blik. Daar is maar een blik voor nodig, gatverdegatver, die is overleden.
Er komt een motor aan en ik rijd terug om te kijken of ik wat kan doen. Voor ik terug ben bij de jongen maant de motorrijder, die inmiddels bij de jongen is, iedereen om door te fietsen. Het is een gevaarlijk punt want als je doortrapt rijd je daar onderaan de tunnel zo 70 per uur. Inderdaad verstandig om daar niet stil te staan en de ambulance komt er al aan. De motor is onverbiddelijk en in die ene blik was al te zien dat de jongen niet meer leeft.. Tegen mijn gevoel in, maar met het idee dat het inderdaad onveilig en vrij zinloos is om erheen te gaan, besluit ik toch maar door te fietsen..
Met het gezicht van de jongen op mijn netvlies begin ik aan de rest van de route..
Gatver!!! Dit soort dingen horen niet te gebeuren!!!!
Rustig doorfietsen dan maar. Het mooie is er zo wel af.. Inmiddels zitten we op de grote fietsronde die drie keer afgelegd moet worden. Met de jongen in gedachten ga ik de volgende bocht in. Hierna is het 15 km rechtdoor. Na de bocht staat iedereen ineens bijna stil van de tegenwind. Ineens staat de teller op 22km/u en is het zwoegen. Een paar tijdritfietsen glijden langzaam voorbij terwijl ik mezelf dwing tot het bewaren van energie. Nog 80 km.. langzaam loopt de teller terug naar 20km/u. Gemiddelde snelheid inmiddels 25km/u. Dat was niet de bedoeling!
Dan is daar het keer punt en op de terugweg is het ineens anders. Zonder te trappen staat er 42 op de teller. Even eten en drinken. Goed eten, volgens de adviserende dieet-triathlon-experts van Hellas moet ik ongeveer 1 gram per kilogram lichaamsgewicht per uur wegwerken (hoeveel??? Ja, 1 speciaal aangeschafte energiereep per uur dus).
Daarna even doortrappen om die met-mezelf-afgesproken-30km/u-gemiddeld weer op te teller te krijgen (eigenlijk om niet te verrot van de fiets te komen, maar nu moet ik er ineens voor trappen!). Maar goed, drie keer trappen, 50km/u. Lekker zo’n rugwindje. Zo ging het 3 rondjes door en toen stond er ineens 80km met 30,2 km/u gemiddeld op de teller. Mooi! En het is nog steeds droog ook!
De laatste 10 km rustig uitrijden en nog even goed dooreten en veel drinken.
Onderdeel 3; halve marathon.
Heerlijk, loopschoenen aan en lekker door Antwerpen lopen! Er is zelfs een klein zonnetje en de benen zijn goed, dus ik ga lekker genieten van de mooie binnenstad en alle mensen langs de kant!
Rondje 1: moeders staat fanatiek tussen de massa op de grote markt waar je iedere grote ronde in een lus overheen loopt, wat een supersfeer!! De aanblik van de gevallen jongen is even van mijn netvlies en wordt vervangen door de euforie van het toch wel prachtige evenement.
Niet vergeten te eten. Vieze gelletjes naar binnen werken en water drinken. De benen en maag doen het goed. Dan maar een beetje doorlopen om binnen de 5,5 uur te blijven. Bij rondje twee worden de benen wat zwaar, maar de stad en het publiek zijn genoeg om daar doorheen te lopen. En dan staat er ineens een bordje 15km. Nog een klein stukje!!
Laatste vieze gelletje, laatste water en op naar de finish. 20km op het bord dus nog maar even een stukje doortrekken. De loop-klok stopt op 1.38. Best netjes en de finish is prachtig in de oude Antwerpse binnenstad waar de zon inmiddels op de grote kathedraal staat. Midden op de grote markt is de finish, wat een feest!!!
Finish; het besef
En dan, na iets minder dan 5,5 uur, sta je ineens stil.. Rare gewaarwording na al die inspanning. Vreemd genoeg voel ik me prima en nog vol energie. Een terrasje in de zon met mijn moeder maakt daar snel verandering in, zeker met het nieuws dat de jongen in de tunnel inderdaad overleden is. Blijkbaar is hij gevallen toen hij zijn bidon wilde pakken om te drinken. Gatver, zo kan het dus gaan..
Met een dubbel gevoel, waarbij het genieten toch nog wel lukt, lopen we een laatste rondje door Antwerpen. Wat een superervaring, ook al zal het beeld van de jongen nog wel even op mijn netvlies staan..