In het eerste weekend van juni vond in Weert het Europees Kampioenschap Triathlon over de Olympische afstand (1,5 km zwemmen, 40 km fietsen, 10 km lopen) plaats. Naast de aller-allerbeste Elite atleten uit Europa, werd er ook gestreden om de titel in diverse ‘Age groups’. UHTT-ers Charles en Vincent deden aan dit EK Triathlon in Weert mee, en Charles schreef zijn ervaring voor ons op:
“EK triathlon in Weert. Ook voor Age Groups”
Dat klinkt goed! Maar wat zijn Age Groups nou weer? Zoiets dacht ik een jaar geleden, toen ik de aankondiging van het geweldige evenement van afgelopen weekend langs zag komen. Ik was wel op zoek naar een nieuwe uitdaging om motivatie op te doen om fit de winter uit te komen, en dit klonk als precies de goede uitdaging daarvoor.
De kwalificatie eisen waren goed te doen en ik kreeg genoeg motivatie kriebels van de gedachte dat ik misschien mee kon doen aan een echt EK als onderdeel van een echte Nederlandse delegatie. En het was dit jaar nog in Weert ook! Gezien mijn drie kids en drukke baan was een mooie wedstrijd van internationaal kaliber in eigen land ook wel erg aantrekkelijk. Daar moest ik dus achteraan!
De setting aan het “blauwe meertje” in Weert leek prachtig en langzaam kwam ik erachter wat “Age Group races” eigenlijk zijn. Komt ongeveer neer op “racen tegen je leeftijdsgenoten (in mijn geval: van 35 tot 40jaar). Als je er dan EK voorzet, dan betekent dat zo’n beetje dat je (mits je je kwalificeert) stiekem toch een beetje aan een echt EK mee mag doen, ook al ben je geen prof of onderdeel van de Nederlandse selectie. Omdat het hele EK decor voor je klaarstaat en in je “Nederlands team pak” mag strijden tegen een Europese delegatie van andere triathlon fanaten, komt het toch wel erg dicht in de buurt van die sportdromen die vele van ons soort (triatleten) koesteren.
Aan de kwalificatie eis had ik bij navraag al voldaan, dus ineens was ik ingeschreven en onderdeel van het NL Age Group team. En ik was daar niet alleen in, want ook UHTT-er Vincent bleek in zo’n prachtig Nederlands team pakje aan de start te mogen verschijnen afgelopen zondag. We hadden er allebei zin in en de vooruitzichten waren goed!
Tenminste… Het parkoers lag er prachtig bij en de zon zou schijnen. Als je dan 31 graden Celsius geen bezwaar vindt, dan waren de omstandigheden super! En laat ik daar nou net wel van houden. Ok, 31 graden was wellicht een beetje warm om 10km volle bak hard te lopen na een zwemtocht van 1500 meter en een tijdrit van 40km, maar meestal gedij ik beter bij een warme dan een koude dag. Goede moed dus!
Omdat met deze mooie vooruitzichten niks in de weg van de race mocht staan, las ik het 45 pagina’s tellende informatie boek, de internationale triathlon regels en de 40 slides tellende “athletes briefing” nog maar eens door. De waslijst aan benodigdheden voor de Grote Dag leek compleet en aan de nog-veel-langere-waslijst van regeltjes leek ik te gaan voldoen. Ook lijf en leden leken er klaar voor, dus klaar voor de strijd!
En dan is het weekend van de wedstrijd daar
Op de dag voor de wedstrijd, en als papa van 3 natuurlijk: na de zwemles van de oudste, het verjaardagsfeestje van de middelste en het slaapje van de jongste, vertrok ik naar Weert. Degene van wie ik de helft van mijn triathlon genen geërfd heb (mijn ouders waren er allebei van), stond me op het station op te wachten. Als Limburgse wilde mijn moeder er geen seconde van missen (mijn vader ook niet, maar die kon niet komen).
Samen genoten we van de geweldige sfeer rond het EK parkoers en de Elite race die aan de vooravond van de eigen race plaatsvond. Daar zagen we de olympisch kampioen Allistar Brownlee op een meter afstand zijn fiets-loop wissel uitvoeren, om vervolgens bij het lopen iedereen mijlen achter zich te laten. Prachtig om met je neus bovenop te staan en heel erg goed voor de eigen kriebels. Tijd om te gaan slapen en er zelf voor te gaan!
6.15 uur: de wekker gaat
NL pakje aan, grote bak koffie, heel veel water want het wordt bloedheet, boterhammen met kaas, nog een grotere bak koffie en nog meer water er achteraan, en op naar de start. Alle stickers op zijn plek, nummers op de armen en benen geplakt, fiets en andere accessoires netjes per onderdeel geordend, dus klaar om de wisselzones af te gaan. Eerst schoenen naar T2, met toch maar een extra halve liter water om over het hoofd te gooien en een pet tegen de zon. Dan fietsspullen naar T1 en al het vocht binnen gieten dat te vinden is. Wat een warme dag. Dat wordt wat met lopen..
Nog 15 minuten tot de start: Wetsuit aan en klaar om te gaan
Rondje inzwemmen vanaf dat mooie zandstrand met palmbonen het blauwe water in (hoe krijgen ze het voor elkaar) en dan naar de start.
En daar sta je dan.
Tussen de internationale vlaggen en atleten. Klaar om aan een EK te beginnen. Mijn dag kan eigenlijk al niet meer kapot. Hoewel wel door mijn hoofd gaat dat het erg leuk zijn als het goed zou gaan vandaag. Als alles mee zit zou ik, op basis van de uitslagen van voorgaande jaren, toch bij de eerste 20 moeten kunnen komen. Nou ja, we zien wel. Vooral genieten vandaag..
“On your mark”, toooooooeeet!!
En we zijn los.. Het bonte internationale gezelschap van Age Groupers stormt het water in voor de 1500 meter in het heldere water.
Eerste stukje gaat lekker. Na de eerste 300 meter volgt de eerste boei en vormen groepjes. Ik duik in een comfortabel zwempelotonnetje, want ik heb tenslotte geleerd dat ook met zwemmen stayeren altijd beter is. Aangezien zwemmen mijn zwakste onderdeel blijft, moet ik daar maar gebruik van maken.
1500 meter voelt altijd toch wel erg ver, maar ik moet toch concluderen dat ik misschien toch een iets te comfortabel pelotonnetje gekozen heb. Na 1000 meter zit er nog wat extra’s in, dus ik besluit de sprong naar voren te maken. Na 1500 meter blijkt inderdaad dat het wat te comfortabel was, want ik kom twee minuten later het water uit dan gehoopt. Nou ja, vandaag was toch vooral om te genieten..
In de eerste wissel
Hoewel.. Als ik mijn nieuwe fiets zie staan in de wisselzone, vlug mijn wetsuit uittrek en mijn nieuwe liefde aan haar zadel de wisselzone uitleid, dan krijg ik toch wel heel veel zin om eens te kijken wat er gebeurt als ik probeer met mijn racemachine het maximale eruit te halen. Met in gedachten die 40km fietsen en 10km lopen die nog te gaan zijn, dus maar op zoek naar de limiet.
Op de fiets
Het voordeel van een matige zwemmer- en een redelijke fietser zijn, is dat je na het zwemmen heel veel mensen kan inhalen. Van Britse naar Duitse naar Franse billen fietsen dus maar. Stiekem heerlijk om ze een voor een op te vreten. En het gaat vooruit. Regelmatig dik boven de 40 en de synergie tussen mij en mijn nieuwe liefde is goed, dus het voelt redelijk ontspannen.
En terwijl het 40km lange “immer-gerade-aus-parcours” voorbij glijdt, komt het lopen in zicht. Met de huidige spanning op de benen moet er genoeg over blijven om die warme 10 km goed te kunnen volbrengen.
Nog 5 km. Tijd om de volgende wissel en het lopen nog even mentaal door te nemen. Geen idee hoe ik die 10km ga verteren. Het is veel te warm en eigenlijk heb ik helemaal niet getraind op 10km. Zeker niet na 40km tijdrijden. Nou ja, bij de wissel en daarna maar iedere druppel water die ik kan bemachtigen gebruiken om ‘van binnen en buiten’ te koelen en dan zien we wel waar het schip strand.
Nog 500meter, tijd om de schoenen vast uit te trekken.
T2: van de fiets naar lopen
Het fietsen in de warmte was heerlijk, maar nu zal de rijwind wegvallen en wordt het lopen in de stijgende temperaturen. Nu pet op, drinken en al het water dat over is over het warme lijf. Op naar de afsluitende 10km hardlopen en gaan met die banaan!
Gelukkig brengen de 4 rondjes van 2.5 km je keer op keer dwars door een haag van publiek in een prachtig EK decors. Dat geeft extra krachten! En met al die waterposten is koelen ook goed te doen. Die eerste kilometers, die altijd raar voelen na het fietsen, vliegen voorbij!
Na 5km is wel alles doorweekt van al het water dat overal rondgespoten wordt. Met drijfnatte schoenen begin ik aan het derde rondje, waarbij de blaren op mijn voeten langzaam besluiten om het verzet tegen het scheuren op te geven. Ook de warmte begint zijn tol te eisen. Dus ik slurp nog een hele grote slok van die geweldige sfeer op langs het parkoers, voordat ik me terugtrek in het bubbeltje dat me door de laatste 5km moet helpen.
In die bubbel komt alleen al het vindbare vocht binnen en de loopmantra’s die de vaart erin moeten houden.
“Kleine snelle pasjes, soepel blijven lopen.
Kleine snelle pasjes, soepel blijven lopen…
Ohm mani padme hummmmmmmm””.
En het werkt.. Nog maar 500 meter. Nog even uit de bubbel en alle zintuigen open zetten om volop te genieten van het laatste stukje van deze geweldige sport ervaring. De laatste 500 meter lopen langs rijen toeschouwers en over de Grote Blauwe loper die leidt naar het eind aan het licht van de tunnel (ook bekend als de Finish). Wat een feest…
Dan is daar de finish… met een bijzondere verrassing!
Achter de finish liggen hoopjes mens uit te puffen terwijl de brandweer er water overheen spuit. Allemaal met (ook) een grote glimlach op hun gezicht. Terwijl ik ook na aan het puffen ben, kom ik er tot mijn stomme verbazing achter dat ik in mijn Age Group 8e ben geworden en snelste Nederlander. Dat maakt de dag stiekem nog geslaagder dan hij al was.
Later kom ik ook mede-UHTT-er Vincent tegen, die ook een geweldige wedstrijd achter de rug heeft. UHTT heeft dus weer geweldig genoten van een prachtig evenement. Wat is triathlon toch een feest.
Een paar dagen naar die Ene Hele Mooie, ben ik nog helemaal vol van het “wat-is-triathlon-toch-een-feest”, gevoel. Daarbij denkend aan die oververhitte puffende finishers die op de grond lagen bij te komen, komt de gedachte “Wat een vreemde hobby is het toch eigenlijk” ook altijd weer naar boven.
Waarom is het toch zo leuk en lekker?
Als wetenschapper is die neiging om te zoeken naar een rationele verklaring voor mijn liefde voor de triathlon nou eenmaal moeilijk te onderdrukken. Inmiddels weet ik wel dat ik beter kan concluderen dat het beter is om er vooral gewoon van te genieten.
Het is gewoon een feest en een voorrecht om met deze sport het leven te kunnen vieren. Ik kan niet wachten tot de volgende kans!