Een prachtig verslag van ‘onze’ Charles over zijn deelname aan de Mallorca Ironman 70.3. Na zijn vorige avontuur door de binnenstad van Rome, waarbij zijn pijnlijke voeten weer stevig op de grond werden gezet, was het nu tijd om de hoogte weer wat op te zoeken. En niet zomaar de hoogte, maar de prachtige hoogten van Mallorca en Frankrijk waar de belevenissen voor de belevenis zich voortzetten.
De sponsoractie voor de Belevenis zette zich voort in Mallorca. Daar mocht ik aantreden voor de “Mallorca Ironman 70.3”. Dat is geen internationale bijeenkomst voor ijzerhandelaren, maar een prachtige triathlon waar je eerst mag zwemmen in het kraakheldere water van de zeeën rond Mallorca, dan de bergen opzoekt voor een tijdrit met 90km lang prachtig uitzicht, en tenslotte een halve marathon langs de stranden van de baai van Alcudia. Klinkt als een warme ellende? Niets is minder waar..
Een wedstrijd uit de Ironman serie is prachtig. Deze wereld serie wedstrijden zijn een kwalificatie voor het wereldkampioenschap en dat is te merken. De organisatie van dit evenement is natuurlijk een uitdaging (zet maar eens een half eiland af voor een gecombineerde zwem-fiets-loop wedstrijd, waar 3000 mensen in één wisselzone niet alleen zo snel mogelijk een wetsuit voor een fiets, maar ook een fiets voor een paar hardloopschoenen moeten wisselen. En dat na maanden training, dus de eisen van de atleten zijn streng!) Toch was deze kwalificatie voor het wereldkampioenschap vlekkeloos en groots georganiseerd. En daar komt ook heel wat persoonlijke voorbereiding bij kijken.
Voorafgaand aan de wedstrijd krijg je wat leesvoer. Namelijk 25 pagina’s (geen grap) aan regels, richtlijnen, instructies en uitleg over mogelijke bestraffingen bij het overtreden van de voorgaande regels. Zelfs in de voorbereiding werden deelnemers dus geacht over duurvermogen te beschikken. Gelukkig had ik net mijn BROK tentamen achter de rug, dus mijn hoofd was nog ingesteld op het uit mijn hoofd stampen van regeltjes.
Pagina 13: Parkeer uw fiets de dag voor de wedstrijd tussen 13 en 17uur in het ‘parc-Fermee’.
Dit ‘gesloten park’ is de afgesloten wisselzone en het was maar goed dat het geen open “parc” was. Het was te zien dat de meeste ontwikkelingen in het wielrennen hun origine hebben in de triathlon. Mijn huur-racefietsje had de eer om omringd te zijn door meest geavanceerde, duurste, nasa-achtige technologie op het gebied van aerodynamica. Dat beloofde wat voor de dag erna..
Race day
De volgende ochtend, na een nachtje op de bank om vrouw en kind niet wakker te maken, ging om 4.30uur de wekker. Eerst een uur rijden naar de start waar de ochtenddouche deze keer 1.9km zwemmen zou zijn. In de buurt van de start kwamen overal licht-zenuwachtige atleten vandaan. Mijn eigen voornaamste zorg voor deze dag was het eerste onderdeel (en dan bedoel ik niet alleen het opstaan om 4.30uur). 1.9km zwemmen in zee, terwijl mijn laatste keer zwemmen meer dan 6 maanden geleden was, leek me toch wel een behoorlijke opgave. Gelukkig was de sfeer bij de start geweldig. In een olympische-spelen-achtige entourage klonk opzwepende muziek en het halve eiland leek uitgelopen op de atleten op dit vroege uur moed in te klappen. Opgeladen door de energie van de setting en dus vol goede moed mochten we aantreden bij de startboog op het start. En daar gaat dan de moed.. In de verte verdwenen de boeien aan de horizon in zee.. De in de serie voor me gestarte zwemmertjes werden steeds kleiner. Wat een pokke-eind!
Dan klinkt een startschot: Een bende net-niet-meer jonge honden rent het stand af naar de zee.
En dan begint een prachtige, maar bizarre zwempartij. Terwijl je in de diepte scholen vissen in het heldere water ziet zwemmen, lijkt het alsof je met een school zeerobben in een te klein bubbelbad baantjes probeert te trekken. Tussen de maaiende armen zit er niks anders op dan door te zwemmen, en door te zwemmen, en door te zwemmen.. ‘Zesentachtigste couplet, ik heb een pooootje met vet.. ‘ Gelukkig komt dan na een half uurtje ploeteren het strand weer in beeld. Eindelijk fietsen!
Het water uit, onder de bogen door over het speciaal aangelegde blauwe parcours, voortgeschreeuwd door het publiek. Op naar de wisselzone! Wetsuit uit, schoenen aan, helm op, en we zijn weg! De eerste 20km relatief vlak naar de voet van de berg. Mijn huurfietsje gaat als de brandweer en na een halfuurtje begint het klimwerk.
Met uitzicht over de zee en het prachtige eiland gaat een lint van ploeterende mannen (ja, toch echt vooral mannen) de berg op. Wel op minimaal 10 meter van elkaar, want anders volgt een tijdstraf (zie regel 243bis, pagina 23 van de regels). Het klimmen is zwaar, maar heerlijk en als de weg begint te dalen om van 600 meter weer naar 0 te gaan, is het eigenlijk ook wel jammer.
Hoewel.. 40km vrijwel onafgebroken bergaf op een prachtige verkeersvrije weg is goddelijk. De benen zijn goed, dus een beetje bijtrappen kan geen kwaad! Dat denk je dan, totdat het vanaf 75km vlak wordt op een slechte weg met wind vol op kop. Auw.. dan is 15 ineens nog best ver. Gelukkig doemt een haag van mensen op, wat betekent lopen bijna kan beginnen. Een oude dame krijgt een flinke duw van de organisatie omdat ze nog snel even voor me probeert over te steken. Ik schaam me dood.. Geen tijd om met schuldig te voelen want ineens is daar het parc fermee weer.
Van de fiets, helm af, hardloopschoenen aan, en op naar de finish! Aangemoedigd door de familie gaan de laatste 21km over strand en door het feestende dorp voorspoedig. De benen gaan wonderbaarlijk genoeg nog als de brandweer en het blauw geverfde parkoers glijdt gemakkelijk voorbij.
En eindelijk, 5 uur na het startschot, is daar dan de finish. Heerlijk om er te zijn, maar oh zo jammer dat het er weer op zit.. Wat een heerlijke waanzin was het weer. Het biertje op het terras en de paar resterende dagen vakantie waren zonder die waanzin nooit zo lekker geweest..