UHTT-er Marco Hijink heeft in 2020 een bijzonder doel voor zichzelf gesteld, dat hij graag met iedereen wil delen. Lees hieronder alles over zijn vastberaden missie naar een muskathlon: dat is een bijzondere triathlon met een bewonderenswaardige doelstelling.

Webredactie UHTT

Beste UHTT’ers en andere geïnteresseerde triathleten,

Ik heb een doel: ik wil 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21,1 km hardlopen en dat alles in een tropisch klimaat. Een mix van 30° C en hoge luchtvochtigheid. Mijn bestemming: de Filipijnen. Voor mij is deze enorme uitdaging inmiddels veel meer geworden dan een sportieve prestatie. Het is eerder een missie. Ja, ik wil dat dit lukt, maar ik wil vooral dat er met deze triathlon aandacht komt voor kinderen die anders nooit gezien, gehoord en gekend worden.

Hoe kwam ik bij UHTT terecht?

persoonlijke-ervaringen - UHTT MTB Training 798x1030 - Muskathlon: een bijzondere halve triathlon in de tropische hitte van de Filipijnen -

Na veel fietsen op mijn MTB ben ik eind 2017 begonnen met hardlopen. Ik bouwde dat op naar 7 km en liep dan op maximale snelheid, want van trainen in verschillende hartzones had ik nog nooit gehoord. Ook zwom ik een keer per twee weken. Al met al een mooie basis om in 2018 mijn eerste 1/8 triathlon in Amersfoort te doen. Ik kreeg de smaak te pakken en naam deel aan de Flitstriathlon van Nijkerk en deed in 2019 nog een keertje Amersfoort. Je begrijpt: eenmaal in de ban van de triathlon is deelname mooi, maar je wilt ook beter. Reden om lid te worden van UHTT en fors te werken aan bijvoorbeeld mijn borstcrawl middels de Borscrawl-basiscursus

Een echte uitdaging aangaan

In mei van dit jaar vertelde ik een vriendin van mijn sportieve bezigheden en zij daagde me uit om deel te nemen aan een triathlon op de Filipijnen. Ik dacht: dat lijkt me niet! Maar de vraag hield me toch in de greep. Ik realiseerde me dat dit een sportieve uitdaging van formaat was. Dit zou veel trainingsuurtjes gaan kosten!

persoonlijke-ervaringen - COMPASSION FILIPIJNEN 261 1500x630 - Muskathlon: een bijzondere halve triathlon in de tropische hitte van de Filipijnen -

Al snel ontdekte ik online dat deze triathlon (ook wel Muskathlon genoemd) absoluut mij ‘bloed, zweet en tranen’ zou kosten. Ik las over gezinnen die per dag moeten leven van minder dan € 1,65: twee bollen ijs bij de ijssalon in Zeist.

Opeens sloeg het in:

  • Jonge meisjes die voor een cola’tje seks met een man hebben.
  • Ouders die het inkomen van het gezin iets proberen op te krikken door hun kind achter een webcam te zetten.
  • Een seksindustrie die groeit, omdat de vraag vanuit het westen (ook vanuit Nederland) enorm is.
  • Een triathlon die plaatsvindt in een gebied waar 80% van de kinderen betrokken is in cyberseks. 

Harde doelstelling om voor te trainen

De sportieve cijfers spreken voor zich. Ik ga het komende jaar heel hard werken om deze 1/2 triathlon tot een goed einde te brengen. Dat betekent in de winter één keer per week UHTT zwemtraining, 2 à 3 keer per week hardlopen en blijven fietsen. Dat doe ik op de MTB en op de racefiets.

persoonlijke-ervaringen - Marco met zoon op de fiets 1500x630 - Muskathlon: een bijzondere halve triathlon in de tropische hitte van de Filipijnen -

Daarnaast maak ik met mijn zoon (19) de nodige km’s op de tandem. Hij heeft het syndroom van down. Fietsen vindt hij leuk, maar intensief meedoen … ?, best een lekkere training dus! Vanaf medio maart  verwacht ik zo’n 6 à 8 uur te trainen per week en daarnaast staan verschillende 1/4 triathlons op het programma. (UHTT!) Vervolgens moet ik er oktober 2020 klaar voor zijn.

Nog hardere doelstelling om impact te maken

Maar belangrijker is dat ik aandacht wil vragen voor deze kinderen voor wie het leven zo anders is dan het leven van mijn eigen kinderen. Alle 100 triathlon-deelnemers hebben als doelstelling om € 10.000,- te fondswerven. Dit geld komt ten goede aan de projecten van Compassion, een christelijke non-profit hulporganisatie die zich wereldwijd inzet om kinderen te bevrijden uit armoede. Het is juist deze armoede die kinderen en hun ouders zo kwetsbaar maken.

persoonlijke-ervaringen - Muskathlon Filipijnen 1500x630 - Muskathlon: een bijzondere halve triathlon in de tropische hitte van de Filipijnen -

In Compassion-projecten worden kinderen geholpen om zich gezond te kunnen ontwikkelen: onderwijs, gezondheidszorg, een veilige speelplek, het hoort er allemaal bij. Ook leren de kinderen wat gezonde grenzen zijn: mag iemand je zomaar aanraken? Als medewerkers ontdekken dat kinderen misbruikt worden dan ondernemen zij juridische stappen om dit misbruik te stoppen. 

Ik voel me gesteund door mijn vrouw en drie kinderen. Dit avontuur zal ook op hen een wissel trekken. Mijn vrienden, collega’s en mijn kerk staan op een bijzondere manier achter me. En ik hoop ook te kunnen rekenen op jouw steun, jouw aanmoediging in al die trainingsuurtjes die nog gaan komen. Mocht je financieel iets willen doen: bij voorbaat dank! Je kunt een donatie doen via:

Namens die kwetsbare jongens en meisjes op de Filipijnen enorm bedankt. Natuurlijk kan je me volgen op Strava en als je het leuk vindt om je op de hoogte gehouden te worden van mijn belevenissen stuur dan een mail of een appje.Voor een beeld van zo’n Muskathlon kan je dit filmje bekijken:

Sportieve groet,

Marco Hijink (Zeist)

In het eerste weekend van juni vond in Weert het Europees Kampioenschap Triathlon over de Olympische afstand (1,5 km zwemmen, 40 km fietsen, 10 km lopen) plaats. Naast de aller-allerbeste Elite atleten uit Europa, werd er ook gestreden om de titel in diverse ‘Age groups’. UHTT-ers Charles en Vincent deden aan dit EK Triathlon in Weert mee, en Charles schreef zijn ervaring voor ons op:

“EK triathlon in Weert. Ook voor Age Groups”

Dat klinkt goed! Maar wat zijn Age Groups nou weer? Zoiets dacht ik een jaar geleden, toen ik de aankondiging van het geweldige evenement van afgelopen weekend langs zag komen. Ik was wel op zoek naar een nieuwe uitdaging om motivatie op te doen om fit de winter uit te komen, en dit klonk als precies de goede uitdaging daarvoor.

De kwalificatie eisen waren goed te doen en ik kreeg genoeg motivatie kriebels van de gedachte dat ik misschien mee kon doen aan een echt EK als onderdeel van een echte Nederlandse delegatie. En het was dit jaar nog in Weert ook! Gezien mijn drie kids en drukke baan was een mooie wedstrijd van internationaal kaliber in eigen land ook wel erg aantrekkelijk. Daar moest ik dus achteraan!

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 1 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

De setting aan het “blauwe meertje” in Weert leek prachtig en langzaam kwam ik erachter wat “Age Group races” eigenlijk zijn. Komt ongeveer neer op “racen tegen je leeftijdsgenoten (in mijn geval: van 35 tot 40jaar). Als je er dan EK voorzet, dan betekent dat zo’n beetje dat je (mits je je kwalificeert) stiekem toch een beetje aan een echt EK mee mag doen, ook al ben je geen prof of onderdeel van de Nederlandse selectie. Omdat het hele EK decor voor je klaarstaat en in je “Nederlands team pak” mag strijden tegen een Europese delegatie van andere triathlon fanaten, komt het toch wel erg dicht in de buurt van die sportdromen die vele van ons soort (triatleten) koesteren.

Aan de kwalificatie eis had ik bij navraag al voldaan, dus ineens was ik ingeschreven en onderdeel van het NL Age Group team. En ik was daar niet alleen in, want ook UHTT-er Vincent bleek in zo’n prachtig Nederlands team pakje aan de start te mogen verschijnen afgelopen zondag. We hadden er allebei zin in en de vooruitzichten waren goed!

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 2 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Tenminste… Het parkoers lag er prachtig bij en de zon zou schijnen. Als je dan 31 graden Celsius geen bezwaar vindt, dan waren de omstandigheden super! En laat ik daar nou net wel van houden. Ok, 31 graden was wellicht een beetje warm om 10km volle bak hard te lopen na een zwemtocht van 1500 meter en een tijdrit van 40km, maar meestal gedij ik beter bij een warme dan een koude dag. Goede moed dus!

Omdat met deze mooie vooruitzichten niks in de weg van de race mocht staan, las ik het 45 pagina’s tellende informatie boek, de internationale triathlon regels en de 40 slides tellende “athletes briefing” nog maar eens door. De waslijst aan benodigdheden voor de Grote Dag leek compleet en aan de nog-veel-langere-waslijst van regeltjes leek ik te gaan voldoen. Ook lijf en leden leken er klaar voor, dus klaar voor de strijd!

En dan is het weekend van de wedstrijd daar

Op de dag voor de wedstrijd, en als papa van 3 natuurlijk: na de zwemles van de oudste, het verjaardagsfeestje van de middelste en het slaapje van de jongste, vertrok ik naar Weert. Degene van wie ik de helft van mijn triathlon genen geërfd heb (mijn ouders waren er allebei van), stond me op het station op te wachten. Als Limburgse wilde mijn moeder er geen seconde van missen (mijn vader ook niet, maar die kon niet komen).

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 3 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Samen genoten we van de geweldige sfeer rond het EK parkoers en de Elite race die aan de vooravond van de eigen race plaatsvond. Daar zagen we de olympisch kampioen Allistar Brownlee op een meter afstand zijn fiets-loop wissel uitvoeren, om vervolgens bij het lopen iedereen mijlen achter zich te laten. Prachtig om met je neus bovenop te staan en heel erg goed voor de eigen kriebels. Tijd om te gaan slapen en er zelf voor te gaan!

6.15 uur: de wekker gaat

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 4 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

NL pakje aan, grote bak koffie, heel veel water want het wordt bloedheet, boterhammen met kaas, nog een grotere bak koffie en nog meer water er achteraan, en op naar de start. Alle stickers op zijn plek, nummers op de armen en benen geplakt, fiets en andere accessoires netjes per onderdeel geordend, dus klaar om de wisselzones af te gaan. Eerst schoenen naar T2, met toch maar een extra halve liter water om over het hoofd te gooien en een pet tegen de zon. Dan fietsspullen naar T1 en al het vocht binnen gieten dat te vinden is. Wat een warme dag. Dat wordt wat met lopen..

Nog 15 minuten tot de start: Wetsuit aan en klaar om te gaan

Rondje inzwemmen vanaf dat mooie zandstrand met palmbonen het blauwe water in (hoe krijgen ze het voor elkaar) en dan naar de start.

En daar sta je dan.

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 5 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Tussen de internationale vlaggen en atleten. Klaar om aan een EK te beginnen. Mijn dag kan eigenlijk al niet meer kapot. Hoewel wel door mijn hoofd gaat dat het erg leuk zijn als het goed zou gaan vandaag. Als alles mee zit zou ik, op basis van de uitslagen van voorgaande jaren, toch bij de eerste 20 moeten kunnen komen. Nou ja, we zien wel. Vooral genieten vandaag..

“On your mark”, toooooooeeet!!

En we zijn los.. Het bonte internationale gezelschap van Age Groupers stormt het water in voor de 1500 meter in het heldere water.

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 6 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Eerste stukje gaat lekker. Na de eerste 300 meter volgt de eerste boei en vormen groepjes. Ik duik in een comfortabel zwempelotonnetje, want ik heb tenslotte geleerd dat ook met zwemmen stayeren altijd beter is. Aangezien zwemmen mijn zwakste onderdeel blijft, moet ik daar maar gebruik van maken.

1500 meter voelt altijd toch wel erg ver, maar ik moet toch concluderen dat ik misschien toch een iets te comfortabel pelotonnetje gekozen heb. Na 1000 meter zit er nog wat extra’s in, dus ik besluit de sprong naar voren te maken. Na 1500 meter blijkt inderdaad dat het wat te comfortabel was, want ik kom twee minuten later het water uit dan gehoopt. Nou ja, vandaag was toch vooral om te genieten..

In de eerste wissel

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 7 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Hoewel.. Als ik mijn nieuwe fiets zie staan in de wisselzone, vlug mijn wetsuit uittrek en mijn nieuwe liefde aan haar zadel de wisselzone uitleid, dan krijg ik toch wel heel veel zin om eens te kijken wat er gebeurt als ik probeer met mijn racemachine het maximale eruit te halen. Met in gedachten die 40km fietsen en 10km lopen die nog te gaan zijn, dus maar op zoek naar de limiet.

Op de fiets

Het voordeel van een matige zwemmer- en een redelijke fietser zijn, is dat je na het zwemmen heel veel mensen kan inhalen. Van Britse naar Duitse naar Franse billen fietsen dus maar. Stiekem heerlijk om ze een voor een op te vreten. En het gaat vooruit. Regelmatig dik boven de 40 en de synergie tussen mij en mijn nieuwe liefde is goed, dus het voelt redelijk ontspannen.

En terwijl het 40km lange “immer-gerade-aus-parcours” voorbij glijdt, komt het lopen in zicht. Met de huidige spanning op de benen moet er genoeg over blijven om die warme 10 km goed te kunnen volbrengen.

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 8 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group
Foto: Christie Brouwer

Nog 5 km. Tijd om de volgende wissel en het lopen nog even mentaal door te nemen. Geen idee hoe ik die 10km ga verteren. Het is veel te warm en eigenlijk heb ik helemaal niet getraind op 10km. Zeker niet na 40km tijdrijden. Nou ja, bij de wissel en daarna maar iedere druppel water die ik kan bemachtigen gebruiken om ‘van binnen en buiten’ te koelen en dan zien we wel waar het schip strand.

Nog 500meter, tijd om de schoenen vast uit te trekken.

T2: van de fiets naar lopen

Het fietsen in de warmte was heerlijk, maar nu zal de rijwind wegvallen en wordt het lopen in de stijgende temperaturen. Nu pet op, drinken en al het water dat over is over het warme lijf. Op naar de afsluitende 10km hardlopen en gaan met die banaan!

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 10 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group
Foto: Christie Brouwer

Gelukkig brengen de 4 rondjes van 2.5 km je keer op keer dwars door een haag van publiek in een prachtig EK decors. Dat geeft extra krachten! En met al die waterposten is koelen ook goed te doen. Die eerste kilometers, die altijd raar voelen na het fietsen, vliegen voorbij!

Na 5km is wel alles doorweekt van al het water dat overal rondgespoten wordt. Met drijfnatte schoenen begin ik aan het derde rondje, waarbij de blaren op mijn voeten langzaam besluiten om het verzet tegen het scheuren op te geven. Ook de warmte begint zijn tol te eisen. Dus ik slurp nog een hele grote slok van die geweldige sfeer op langs het parkoers, voordat ik me terugtrek in het bubbeltje dat me door de laatste 5km moet helpen.

In die bubbel komt alleen al het vindbare vocht binnen en de loopmantra’s die de vaart erin moeten houden.

“Kleine snelle pasjes, soepel blijven lopen.

Kleine snelle pasjes, soepel blijven lopen…

Ohm mani padme hummmmmmmm””.

En het werkt.. Nog maar 500 meter. Nog even uit de bubbel en alle zintuigen open zetten om volop te genieten van het laatste stukje van deze geweldige sport ervaring. De laatste 500 meter lopen langs rijen toeschouwers en over de Grote Blauwe loper die leidt naar het eind aan het licht van de tunnel (ook bekend als de Finish). Wat een feest…

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 11 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group

Dan is daar de finish… met een bijzondere verrassing!

Achter de finish liggen hoopjes mens uit te puffen terwijl de brandweer er water overheen spuit. Allemaal met (ook) een grote glimlach op hun gezicht. Terwijl ik ook na aan het puffen ben, kom ik er tot mijn stomme verbazing achter dat ik in mijn Age Group 8e ben geworden en snelste Nederlander. Dat maakt de dag stiekem nog geslaagder dan hij al was.

persoonlijke-ervaringen - EK Triathlon Weert 2019 9 - UHTT-ers Charles en Vincent genieten op EK Triathlon in Weert - Vincent, raceverslag, Olympische Afstand, EK Weert, Charles, Age group
Foto: Christie Brouwer

Later kom ik ook mede-UHTT-er Vincent tegen, die ook een geweldige wedstrijd achter de rug heeft. UHTT heeft dus weer geweldig genoten van een prachtig evenement. Wat is triathlon toch een feest.

Een paar dagen naar die Ene Hele Mooie, ben ik nog helemaal vol van het “wat-is-triathlon-toch-een-feest”, gevoel. Daarbij denkend aan die oververhitte puffende finishers die op de grond lagen bij te komen, komt de gedachte “Wat een vreemde hobby is het toch eigenlijk” ook altijd weer naar boven.

Waarom is het toch zo leuk en lekker?

Als wetenschapper is die neiging om te zoeken naar een rationele verklaring voor mijn liefde voor de triathlon nou eenmaal moeilijk te onderdrukken. Inmiddels weet ik wel dat ik beter kan concluderen dat het beter is om er vooral gewoon van te genieten.

Het is gewoon een feest en een voorrecht om met deze sport het leven te kunnen vieren. Ik kan niet wachten tot de volgende kans!

UHTT-er Remko beschrijft zijn deelname aan de eerste editie van de Brouwersdam90.

Er zijn van die momenten dat je weet dat je niet moet twijfelen maar ergens direct vol voor gaan. En dan heb ik het niet over de liefde van je leven, maar over een uitdaging.

Vorig jaar begreep ik dat iets unieks in de Nederlandse Triathlon gemeenschap in de maak was, en wel een nieuwe Triathlon op Nederlands trots: de Brouwersdam90. Op kunstmatig aangelegd land, een incourante afstand met 1 km zwemmen, 79km fietsen en 10 km in totaal 90km lang en in de provincie met de meeste uren zonneschijn. Hoe gaaf kan het zijn?

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 2 1030x773 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90

Als een van de uitverkorenen dook ik afgelopen zaterdag de zoute Grevelingen in (ook iets unieks, zout semi binnen/buiten water). Dat was wel even schrikken, om op tijd te zijn zat ik al om 6:00 in de auto (hoezo is het geen buitenland) en dat van die zon is vast van de reclame brochures.

Bij aankomst begon het stevig te regenen, zodat je voor de start al een wetsuit kon gebruiken en het water was nog echt geen 15C. Wetsuit verplicht en oppassen bij het te water gaan voor harde en scherpe oesters. Daar was ook UHTT Marieke, ook een uitverkorene voor de 1e editie.

“Best fris dat water, en zout ook.”

UHTT Marieke
persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 5 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
Foto: Zeil en Surfcentrum Brouwersdam

Zwemmen was heerlijk, wel regen, maar slechts een beschaafde golfslag. Iets waar deelnemers bij een Frysman alleen maar van kunnen dromen. Bij de waterexit vroeg ik mij af of het nou zelfs harder was gaan regenen, maar dat bleek de douche met zoet bluswater van de brandweer te zijn. Uitstekende service van de organisatie.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 4 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
Foto: Zeil en Surfcentrum Brouwersdam

Dan in T1 de wetsuit uit. Altijd leuk om dan na afloop via de socials van de UHTT wisselkoning bij uitstek de gouden tip te lezen waar ik toen even niet aan had gedacht:

”Babyolie op je polsen en enkels smeren. Daarna de olie goed van je handen halen mbv keukenpapier en/of zand ivm water pakken tijdens ’t zwemmen.”

Tip van UHTT-er Gerrit in de FB-groep ‘Triathlonliefhebbers’

Enfin, ik kom om lang te genieten en zo al omkledend zie je nog wat van de omgeving.

Fietsen over het summum van wat Nederland te bieden heeft: dijken, stranden, duinen en lange rechte wegen met af en toe een klein bochtje. En de zon ging schijnen. Dat is dan ook wel lekker, als je deze incourante afstand aflegt ben je zo lang onderweg dat alle wegen zijn opgedroogd en je het zelfs warm krijgt. Nadeel is dan wel weer dat ik met mijn achternaam 4x een bordje [Renesse 12km] tegenkom. Vier keer zo dicht bij, maar weer niet geweest.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 6 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
Foto: Herman en Kees Bin

In mijn derde ronde zie ik opeens tegen het einde 4 bekende letters op een vreemde plek: UHTT Marieke stond in de berm een band te plakken. En dat had ik al meer gezien. Sterker, ik mag mij prijzen om vele dingen bedenk ik want ik heb gelukkig niet lek gereden, maar wel heel veel lekke banden gezien (en dan teruglopen op je sokken is voor een held ook een heel eind op een lege dam). De weersomstandigheden waren daar ook ideaal voor: regen, nat wegdek en steentjes. Gelukkig niet uit de bocht gevlogen en geen lekke band.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 7 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
Foto: Herman en Kees Bin

Zelf slechts één keer een ambulance gezien, en daar had ik geen last van … wel van een peloton fietsers die vanwege de ambulance de signalen van de verkeersregelaars in de Zeeuwse wind sloegen (waarom zou je luisteren, zonder wegkapitein heb je de weg als fietsers immers voor je zelf) en stond ik oog in oog met een zondagfietser die midscheeps een van de laatste triathlonners (ik helaas) de weg blokkeerde. Verkeersregels …

Dan weer wisselen in T2 tussen gezellig keuvelende triathleten die al waren gefinished op de Brouwersdam90, de kwart en de achtste. Voor mij bekende kost, maar deze atleten keken vreemd op toen daar nog een eenzame triathlonner naar het loopparcours sprintte. Iedereen moest toch voor atleten wijken? Klopt, maar zij waren geen atleet meer en hadden hun rechten verspeeld. Moet je maar langer gaan genieten.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 9 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
Foto: Herman en Kees Bin

En dan komt het lopen. Puur genieten, de waterpost had alle tijd en water gelukkig (de zon scheen nog steeds volop en het was inmiddels warm geworden) en in mijn tweede en laatste ronde ben ik zowaar begonnen aan een opmars. Toch zeker 5 deelnemers ingehaald en dat schept vertrouwen voor het langere werk. Zolang de organisatie de lichten niet uitdoet, durf ik wel te zeggen dat ik kan finishen.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 1 1030x684 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90
UHTT Marieke al in de eindsprint (Foto: Herman en Kees Bin)

En oh ja, de strijd van UHTT werd geleverd door Marieke, als je zo over de finish kan gaan. Petje af. Aan de andere kant heb ik toch maar weer bijna het langste de clubkleuren op het parcours getoond. Met enorme “smile”. ?

Erg mooi en een bijzondere natuurervaring. Ik liep mijn laatste rondje. Alleen natuurlijk. De rest was bijna allemaal al lang binnen. Ik liep dus alleen dat laatste rondje helemaal te genieten en een gezonde teint te krijgen.

Wordt opeens op 2m naast mij een konijntje (had ik al mijmerend van de endorfine niet gezien) door een enorme roofvogel verschalkt. Monniksgier of zeearend misschien? Dat is dus echt het recht van de sterkste. En dat hebben die snelle dames en heren dan weer geheel gemist. Of om maar een bekend Chinees spreekwoord aan te halen:

de schildpad ziet onderweg meer dan de haas.

persoonlijke-ervaringen - Brouwersdam90 2019 3 879x1030 - Raceverslag Brouwersdam90: De schildpad ziet onderweg meer dan de haas - zeeland, remko, raceverslag, marieke, Brouwersdam90

En dan is er nog die hele gave sfeerimpressie (op Facebook) van wat later bekend zal worden als de eerste editie van een hele gave klassieker: Brouwersdam90. Weet je nog dat oudje, lang heel erg lang geleden op 25 mei 2019?

En dan zal ik antwoorden:

”Ja dat weet ik nog wel, daar heb ik van het eerste begin, een hele dag, heel erg lang ontzettend van genoten.”

Het was de 1e maar zeker niet de laatste Brouwersdam90. Gelukkig hebben we ook het video verslag van Gerard Oomen nog:

Video: Gerard Oomen

Rennen van Marble Arch in Londen naar Dover, het Kanaal overzwemmen om vervolgens naar de Arc de Triomphe in Parijs te fietsen. Dat is in een notendop de Enduroman Arch2Arc en Jacomina Eijkelboom wil de eerste Nederlandse worden die de race solo volbrengt. Waar begint ze aan?

Dit bericht is grotendeels gebaseerd op een artikel dat onlangs verscheen op Transtion.nl

Wie is Jacomina Eikelboom?

UHTT atlete Jacomina Eijkelboom (46) maakte alles al mee wat de triathlonsport te bieden heeft, inclusief Kona-finish, winst in de Hel van Kasterlee en de Frysman en zoekt sindsdien naar nieuwe uitdagingen. Everesting op de Camerig? Check.
The Oner? Done.
Tienmaal Het Rondje Eilanden op een dag? Vink.
Double Brutal? In the pocket.

persoonlijke-ervaringen - StedentripXL Arch 2 ArcJacomina relax 1030x646 - Volg en moedig Jacomina aan tijdens haar 'Stedentrip XL': een triathlon van Londen naar Parijs - Stedentrip XL, Jacomina Eijkelboom, Enduroman, Arch2Arc

Deze langlaufinstructrice, ijszwemmer, fietsvakantiegids en triathlontrainster zit niet stil. Nooit dus. En als je één van bovenstaande linkjes hebt aangeklikt, zie je dat zij al vele jaren een aanstekelijk blog bijhoudt over haar avonturen.

Wat is de Enduroman Arch-2-Arc?

Midden in Londen staat een markante toegangspoort tot Hyde Park die Marble Arch heet. Voor deelnemers aan de Enduroman is dit het beginpunt van een stedentrip XL. Wie het aandurft, loopt 87 mijl naar Dover, wacht daar op toestemming om te beginnen aan zwemmend het kanaal oversteken en fietst de resterende 181 mijlen van Calais naar de Arc de Triomphe in hartje Parijs.

persoonlijke-ervaringen - StedentripXL Arch 2 ArcJacomina Visual - Volg en moedig Jacomina aan tijdens haar 'Stedentrip XL': een triathlon van Londen naar Parijs - Stedentrip XL, Jacomina Eijkelboom, Enduroman, Arch2Arc

Sinds het jaar 2000 wordt deze extreme uitdaging georganiseerd voor wie het aandurft om het contract met de Enduroman-organisatie te ondertekenen.

Hoe moeilijk is deze “Stedentrip XL”?

Van de 71 solo-pogingen die sinds 2000 gedaan zijn, is minder dan de helft succesvol. Sommige atleten hebben er drie pogingen voor over om de Enduroman te bedwingen. De Australiër John van Wisse begint dit jaar aan zijn vierde poging. Hij finishte alleen tijdens zijn eerste deelname.

De missie van Douglas Waymark werd postuum alsnog toegevoegd als succes. Waymark overleed tijdens het zwemonderdeel.

Welke support heeft Jacomina onderweg?

Anders dan een traditionele triathlon, is een Arch2Arc-poging een soort expeditie die slechts ten dele voorspelbaar verloopt. Een support-crew is dan ook niet alleen onmisbaar, maar ook verplicht. Deze stedentrip XL vergt bijna net zoveel logistieke en tactische voorbereiding als sportieve training.

persoonlijke-ervaringen - StedentripXL Arch 2 ArcJacomina Team 1030x773 - Volg en moedig Jacomina aan tijdens haar 'Stedentrip XL': een triathlon van Londen naar Parijs - Stedentrip XL, Jacomina Eijkelboom, Enduroman, Arch2Arc

Jacomina kan terugvallen op hele trouwe hulptroepen, die ook al bij eerdere expedities onmisbare fysieke en mentale support boden. Lees verder en ontdek onderaan dit bericht hoe jij haar onderweg kan ondersteunen als supporter.

Wanneer vertrekt ze en hoe lang gaat het duren?

Hoe plan je een Kanaaloversteek als je niet weet wanneer je aan de start zult verschijnen? Dat is één van de vele variabelen in het tijdschema van de Enduroman Arch2Arc. Marges all over the place dus.

persoonlijke-ervaringen - StedentripXL Arch 2 ArcJacomina plan 1030x606 - Volg en moedig Jacomina aan tijdens haar 'Stedentrip XL': een triathlon van Londen naar Parijs - Stedentrip XL, Jacomina Eijkelboom, Enduroman, Arch2Arc

Jacomina mag haar poging uitvoeren tussen 8 en 17 juni. Het precieze moment van de start in Londen is afhankelijk van de oproep voor de Kanaaloversteek. Elke deelnemer krijgt een tijdslot van tien dagen tussen juni en september. Jacomina is de eerste atleet die een poging mag gaan wagen dit jaar.

Hoe kun je Jacomina volgen en supporten tijdens de Enduroman Arch-2-Arc?

Met alle trackers & social media die tegenwoordig voor handen is, zal het je niet verbazen dat je dit avontuur op de voet kunt volgen. Vanaf het moment dat team naar London reist, zal het team regelmatig updates plaatsen via:

persoonlijke-ervaringen - StedentripXL Arch 2 ArcJacomina Zwemtraining 1030x686 - Volg en moedig Jacomina aan tijdens haar 'Stedentrip XL': een triathlon van Londen naar Parijs - Stedentrip XL, Jacomina Eijkelboom, Enduroman, Arch2Arc

Namens alle leden van UHTT wensen wij via deze weg Jacomina alvast heel veel plezier en success. We zijn nu al ongelofelijk trots op haar!

persoonlijke-ervaringen - Dam tot Damloop Team KLM 773x1030 - UHTT flink actief op de Dam tot Damloop 2017 - Hardlopen, Amsterdam

Vandaag was onze piepjonge vereniging goed vertegenwoordigd bij de 33ste editie van de Dam tot Damloop 2017 in Amsterdam. Weliswaar geen triathlon, maar wel een spectaculair hardloop evenement over 10 Engelse miles (16,1 km). Een mooie gelegenheid om die ’10-km-met-nog-wat-extra’s’ even in de benen te voelen.

Bart liep helemaal voorin mee met de wedstrijd van de Businessloop, Walter stond aan de start met maar liefst 1.200 KLM collega’s en Gerrit zorgde er als speaker voor dat al die 45.000 lopers op tijd en met een grote glimlach vertrokken!

persoonlijke-ervaringen - Dam tot Damloop Start 1500x630 - UHTT flink actief op de Dam tot Damloop 2017 - Hardlopen, Amsterdam persoonlijke-ervaringen - Dam tot Dam Loop speakers 958x630 - UHTT flink actief op de Dam tot Damloop 2017 - Hardlopen, Amsterdam

persoonlijke-ervaringen - WK Triathlon Rotterdam Wisselzone 1030x637 - Inspiratie opdoen bij het WK Triathlon in Rotterdam - raceverslag, internationaal, competitie

Op zaterdag trotseerden een aantal van onze leden de regen en de kou om het WK Triathlon in Rotterdam van dichtbij te aanschouwen. Het kijken naar de echte pro’s leverde de nodige inspiratie op: de snelheid, de wedstrijdtactieken en de techniek!

En natuurlijk de dramatiek van een WK finale, zoals op bovenstaande foto. Deze Hongaarse atlete stond inmiddels luid huilend in de 2e wisselzone, nadat ze al meer dan 5 minuten geprobeerd had om met haar verkleumde vingers haar natte schoenen aan te trekken. Zitten, lopen, blazen, veters los wrikken… niets hielp! Uiteindelijk werd ze geholpen door een official, die er trouwens ook nog de nodige moeite mee had. Kippenvel toen de tribunes in luid gejuich uitbarstten, op het moment dat ze na deze eindeloze wissel, toch aan het loopparcours kon beginnen.

Wat is triathlon toch een mooie sport!

persoonlijke-ervaringen - WK Triathlon Rotterdam Fietsers 1500x630 - Inspiratie opdoen bij het WK Triathlon in Rotterdam - raceverslag, internationaal, competitie persoonlijke-ervaringen - WK Triathlon Rotterdam lopers - Inspiratie opdoen bij het WK Triathlon in Rotterdam - raceverslag, internationaal, competitie

Afgelopen zaterdag deed Jorrit mee aan de Crosstriathlon in Renkum. Wat is dat een prachtige wedstrijd:

  • 1500 meter zwemmen in de Rijn,
  • ca 30 km MTB op een heuvelachtig parcours,
  • 11 km lopen door de uiterwaarden tussen de paarden.

Check voor sfeerbeelden (uit 2015, maar geeft het goed weer):

Naast de NK-serie was er een Olympische afstand voor recreanten waarin Jorrit is gestart. Hij schrijft:

Het zwemmen ging goed en het fietsen ook. Na het fietsen kwam ik als eerste recreant door. En toen kwam het lopen, dat was behoorlijk taai. Uiteindelijk ben ik als zesde geëindigd.

De wedstrijd is absoluut een aanrader, prachtige locatie en een super sfeer. Zet maar alvast in de agenda voor volgend jaar.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 9 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Wielrennen is een belangrijk onderdeel van een triathlon. Charles is daar behoorlijk goed in, dus besloot hij deel te nemen aan het NK Wielrennen voor Medici in 2014. Hieronder deelt hij zijn ervaring met ons.

Februari 2014 – het idee

NK wielrennen voor medici 2014’, dat klinkt leuk! Meedoen of niet? Wel lachen natuurlijk. Maar koersen rijden is toch gevaarlijk? In zo’n peloton? Das is toch doodeng? Als verstandige jonge vader van twee kinderen moet je dit soort onzin toch aan je voorbij laten gaan? Ok, dan maar niet. Dat gefiets ook de hele tijd. Kost veel teveel tijd ook. Ga nou gewoon weer hardlopen of dammen of zo, dan heb je veel meer tijd over!

April – trainen ga je toch

En dan zit je weer op de fiets. Oh wat is het toch lekker. De wereld die aan je voorbij glijdt, de power die door je poten stroomt en die je vertelt dat je misschien best eens mee zou kunnen komen op zo’n NK. Misschien dan toch maar doen? Weet je wat. Gewoon inschrijven. Dan zien we dan wel weer. Niet meedoen kan altijd nog..

Juni – sneller dan gedacht!

Zo, terug van congressen, subsidieaanvraag ingediend, revisie van artikel op de post, de nodige mensen weer aan het werk gezet, kids in bed, aandacht voor het hele gezin weer op peil, en er was nog iets.. Oh jee, is het dit weekend al 22 juni?
Tsja.. Niet gefietst de afgelopen maand, weinig geslapen..

Maar een maand geleden ging het wel lekker en een goed excuus om te falen. Dus dat NK komende zondag. Toch maar doen? Wel leuk, maar zo’n peloton is toch eng en gevaarlijk en … ach.. wat een gezeur ook. Men lijdt het meest van het lijden dat men vreest toch? Om dan maar mee te gaan in het gedachtengoed van een groot Utrechts filosoof (Le Bourreau):

‘Gewoon RIJUH!!’

22 juni – Race day

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 1 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, CharlesDus op pad naar Spaarndam. In de auto toch maar even de analyse voor de wedstrijd. Wheelerplanet is een wielerronde van 3,3 km. Snel parkoers, glad asfalt, geen echt scherpe bochten. Daar moet het gebeuren. De regels zijn als volgt: Het NK voor de brandweer en medici wordt met verschillende leeftijdscategorieën tegelijk gereden, samen fietsen, apart klassement.

  • 50 minuten fietsen, dan sprinten de dames.
  • 2 ronden verder de heren 50+,
  • 2 rondes verder de heren 40+,
  • weer 2 rondes verder mag de rest sprinten voor de eeuwige roem (inclusief ondergetekende).

Hoe hard zouden ze fietsen? En hoe werkt dat eigenlijk zo’n koers? Moet ik proberen te ontsnappen? Of zoveel mogelijk schuilen en gokken op een goeie explosie in een massasprint? Zou ik dat peloton eigenlijk wel bij kunnen houden? Hoe ga je eigenlijk met 45+ per uur een bocht door in een peloton?
Nou ja, Gewoon RIJUH!! en we zien wel..

Dan sta je ineens aan de start. Wel een beetje lastig want wie hoort nou bij wie? Wie is brandweer? Wie is onder de 40? Nou ja, we zien dus wel..

Nog 1 minuut. Nog even rondkijken om te zien hoe de competitie eruit ziet. Serieuze naast gezellige koppen. Sommigen hebben een gezellig uitje, anderen kijken alsof ze hun laatste kans grijpen om de vergetelheid te bestrijden door een queeste voor een rood-wit-blauw truitje.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 2 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Nog even tijd voor wat humor met de buurman. Stiekem toch spannend, maar laten we het gezellig houden. BAM! Een klapband. Oh nee, het is een startschot. Ineens zijn we weg.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 3 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, CharlesDe strategie is om het eerste half uur zoveel mogelijk te schuilen. Gevoel krijgen voor het rijden in een peloton. Toch wel erg lachen om voor het eerst in een koersent peloton te rijden. Mikken op 1/3 vooraan, weg bij eventuele valpartijen en toch in de luwte van de massa.
De snelheid loopt op. 35, 40, 43, 45 ,47, 48, wat gaat dat belachelijk makkelijk in zo’n peloton?! De eerste bocht, met 40 erin. Prima te doen eigenlijk. Wel jezelf er goed in hangen en dan ben je er zo door. De snelheid blijft hangen tussen de 40 en de 48. Heerlijk om in de zuiging van het peloton mee te draaien. De snelheid is geen probleem zolang je in de buik van het aerodynamische peloton-monster blijft. Het voelt ook veilig, zeker als je een beetje je eigen ruimte in de gaten houdt en je onderdeel laat worden van dat zwermende geheel.

Dan begint het klokkijken.

10 minuten voorbij.

Alleen nog maar meegedraaid in de buik van het peloton. Het is bijna meditatief om zo mee te glijden in deze zwerm rare vogels, die af en toe even uiteentrekt als iemand het in zijn hoofd haalt om te proberen weg te rijden (bij een peloton wat 47 p/u rijdt met wind tegen, wat denk jezelf) en dan weer langzaam ineen zakt om tevreden verder te glijden over het gladde afgezette asfalt van de wielerbaan. Je gaat er bijna bij wegdromen..

20 minuten.

De eerste mensen worden wat onrustig. Een enkele ontsnappingspoging strandt snel, en het grote kijken is begonnen. “Wie zit er in mijn categorie? Is dat brandweer of medici? Even kijken, die kerel heeft een broek aan met iets van apotheek erop, die andere vroeg net of iemand wist wie de medici zijn, die ene stond voor me in de rij en zei ook medicus te zijn, die andere heeft zo’n dure fiets, dat is vast een dokter, die twee daar hebben iets met brandweer op hun pakje. Jeetje wat heeft die dikke sprintdijen. En nog een mooie fiets ook! Die moeten we in de gaten houden!” Langzamerhand is de competitie goed in beeld.

30 minuten.

Het peloton voelt vertrouwd. Gek hoe snel dat gaat. Steeds vaker zijn er speldeprikjes die het peloton even op een lint trekken, maar vooralsnog zijn die tussensprintjes erg goed te doen. Wel lekker zelfs om even de benen te testen. Le Bourreau had gelijk. Gewoon RIJUH!, dan komen de benen vanzelf los.

Oei, dat is weer die scherpe bocht. Iemand gaat hard aan net na de bocht. Iedereen duikt in de beugel. Wie is het? Wat voor nummer heeft hij? Hij rijdt weg bij het peloton.. Ai, aan het nummer te zien is hij wel van mijn categorie.

Dat haalt ie nooit. Veel te vroeg.. Veeeeel te vroeg… Met die wind is dat niet te doen! . . . . . Toch??

40 minuten.

De ontsnapte held komt langzaam in beeld. Hij gaat het niet redden. Bovendien heeft hij ontplofte benen. Jammer joh.. Het peloton vreet het slachtoffer op en hij wappert meteen naar achteren. Ik blijf schuilen in de warme schoot van het peloton.
Maar het peloton wordt onrustig. De streep komt in beeld en de honden ruiken hun kot.

Weer een aanval. Peloton op een lint. Hard in de beugel en meerijden. Niemand komt weg.. Rustig blijven, rustig blijven. Blijven zitten. Gewoon meerijden en dan op het laatst pas koersen. Eerst het bordje van de ander leegeten.. Oh wat klinkt dat logisch. En oh, wat is het verleidelijk om toch te proberen om weg te rijden. De benen zijn goed! Het gaat zo makkelijk! Zal ik dan toch?! En dan steek ik mijn hoofd uit het raampje van het peloton en voel de wind. Nee, ontsnappen is er niet bij vandaag..

Dan weer langs de finish. Ineens roept de speaker

“Nog twee ronden voor de dames”.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 4 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Het is begonnen. Over 6,6km sprinten de dames voor die mooie trui. Het peloton is in beweging. De dames en de heren 50+ rukken op van achteren om hun positie te kiezen. De heren 50+ moeten afsprinten op 2 ronden na de dames en plaatsen zich massaal vooraan het peloton (over de relatie met vrouwenbillen vooraan doe ik geen uitspraak).

Overige heren geven ze de ruimte, maar bewaken hun positie. De eerste ronde flitst voorbij. De heren 50+ zoeken onrustig hun plek achter de dames die vechten voor een ideale positie voor de sprint. De snelheid neemt iets af. Het lijkt alsof de mannen in spanning kijken wat de dames gaan doen. Daar komt die “toch wel behoorlijk scherpe bocht naar links voor de finish”. Daarna nog 200 meter naar de streep. De dames sprinten en… de eerste Nederlands kampioenen wielrennen voor medici en voor de brandweer 2014 zijn een feit.

Maar de koers gaat door. Harder zelfs. De heren 50+ proberen te ontsnappen om zo hun laatste twee rondjes als eerste te beëindigen. Het heeft geen zin. Iedereen rijdt volle bak nu en niemand komt meer weg. De categorie ‘onder 40’ (inclusief ondergetekende) moet nog 6 rondjes. Nog 20 km, best ver dus! Blijven rekenen, denk “team Sky”. Lajeniegekmakuh! Altijd maar in de buik van het peloton. Niet te ver naar achteren. Mikken op 1/3e van voren. Gaat lekker zo. De benen zijn nog steeds goed. Vreemd dat je zo makkelijk zo hard kan blijven fietsen in zo’n zwerm.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 5 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 6 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Een paar heren 50+ beginnen bokkensprongen te maken. Ook in de bochten. Wat gezwabber, een beetje gescheld als weer iemand zijn bocht ruim neemt en naar buiten drijft. Zo makkelijk ga je dus van een veilig plekje in het peloton naar een achterwiel tegen je voorwiel en een stevige scrubsessie met het asfalt.

Concentreren…

We gaan weer het laatste lange rechte stuk richting laatste bocht in. De onrust groeit. Mannen van 50+ zien een laatste kans op onsterfelijkheid. Dat zorgt voor onrust.. Even goed opletten nu. Hoe loopt deze sprint? Hoe moet je die laatste bocht in? Best een scherpe bocht en daarna nog 200 meter in een rechte lijn. In ieder geval zorgen dat je bij de eerste vijf zit dus. Liefst de eerste drie. Bij de heren 50+ gaat het ook zo. De eerste vijf uit de bocht sprinten voor die mooie rood-wit-blauwe trui. Twee Nederlandse 50+ kampioenen..

Dan gaat het echt los.

De mannen 40+ ruiken de finish. Achter de staart van de 50+ eindsprint trekken de 40+ers het peloton hard aan. Jetzt gehts loss. Alles op een lint. Een stuk naar voren breekt het. Snel naar voren langs het peloton om mee te zitten. Even op te teller kijken, 54km/u, belachelijk. Niet meer kijken, Gewoon RIJUH! Nu vooraan blijven. Nog 4 rondjes en dan sprinten de ‘jonge honden’ af. Vooraan blijven, vooraan blijven, vooraan blijven..

Dan een korte impasse. Snelheid zakt onder de 40. Ineens een flits langs het peloton. Iemand sprint weg. Met een ‘onder-de-veertig-rugnummer ook nog! Amai, daar zit patat op! Wie gaat hem halen? Niemand? Hij rijdt weg.. Niemand gaat. Blijven zitten, blijven zitten. Dat haalt niet nooit! Niet met die wind……. Toch? ….. Of …. Hij rijdt wel ver weg..

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 7 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Dan weer over de finish. De eenzame strijder is in de verte verdwenen. De bel luidt voor mannen 40+. Nog 1 ronde voor hun in de strijdt om een roemloos leven. De snelheid zakt iets. Er wordt geanticipeerd op een sprint. Nou rijdt die kerel vooraan natuurlijk weg. Erachteraan gaan of niet? Niet doen.. niet doen.. Vandaag kan ontsnappen niet.. Niet doen, niet doen.. Ineens gaat de snelheid weer omhoog. De niet-sprinters proberen weg te rijden om nog een kans te maken. Met zijn allen op een lint en bijblijven. 45,47,49,51, zo gaat dat dus. Niemand komt weg, de snelheid is te hoog. Blij dat ik niet gegaan ben.

In de verte vechten twee vermoeide benen om voor te blijven. De ontsnapte renner is alweer de bocht voor de finish door, toch nog wel 400 meter verschil. De mannen 40+ vechten voor een positie voor de bocht. Weer gaat de strijd tussen de eerste vijf.

Twee Nederlandse 40+ kampioenen..

Niet dat ik er veel van zie want er wordt volle bak achteraan gereden door de ‘mannen onder 40’. Nog twee ronden. Nog 7 km. Daar gaan we dan. Vooraan blijven, vooraan blijven. De eenzame strijder blijft toch wel ver vooruit. Dat ziet de rest ook en ineens vertrekt vanachter een groep van vier snelle mannen in de achtervolging. Ze slaan meteen een gat. Dat is niet best. Die zouden wel eens weg kunnen blijven.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 8 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

In de beugels dus, vol er achteraan. 50, 51, 52, jeetje wat gaat het hard. Maar gelukkig zit ik snel bij het groepje. Ze kijken om en zien me terugkomen. Ook het peloton rukt op. Het ontsnapte groepje lijkt er niet in geloven en ze knijpen in de remmen. Ik houd nog even snelheid terwijl de rest terugzakt.

Ineens rijd ik 200 meter voor het peloton en daar zie ik die ene snelle man met die dikke sprintdijen en die mooie fiets vertrekken. Even een beetje rustig doorrijden en dan is er ineens een interessante situatie. Nog anderhalve ronde en weg met een van de betere fietsers uit het peloton. Even checken en ja hoor, hij is van de brandweer. Rammen dus!!! En dan zit je ineens toch in een ontsnapping. Ik had me nog zo voorgenomen om het niet te doen..

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 9 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Maar ja, dan maar submaximaal vaart houden en we zien wel. Kop over kop houden we mooi 100 meter op het peloton. De ontsnapte, maar moegestreden baroudeur komt langzaam dichterbij. We zijn erachter, we zijn erbij, we zijn er voorbij.. Met twee man op kop, met nog 5 kilometer te gaan. Wat een wind. Dit wordt toch niks. En dit kost sprint energie!

Het peloton nadert langzaam. Ze hebben de achtervolging ingezet. Even rekenen. Ik kijk mijn mede-strijder aan. Toch maar laten gaan? Beter wel.. Anders pakken ze ons als we opgebrand zijn..

Met nog iets meer dan een ronde te gaan komt de groep weer bij elkaar. Zo gaat dat dus. Als het peloton honger heeft, vreet het alles op. We gaan de een-na-laatste keer de scherpe bocht voor de finish in. Nog een keer de strategie overdenken: voor de bocht wordt het bepaald, bij de eerste vijf moet je de bocht in zijn, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten…

Dan klinkt de bel.

Nog 3,3 km. Wat is dit spannend en mooi om eens van binnenuit mee te maken. Voorin blijven, voorin blijven, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten.

En dan gaat de snelheid eruit. We rijden 35, 33, 31.. Iedereen kijkt om zich heen. Niemand gaat.

Nog 3 km.. Niemand gaat. Voorin blijven, voorin blijven, niet in laten sluiten..

Nog 2,5 km.. Voorin blijven, voorin blijven, voorin blijven..

Nog 2 km.. Een niet sprinter probeert weg te komen, vol in de beugels vliegt iedereen er achteraan. Twee man van hetzelfde team komen naast me rijden en proberen me in te sluiten, ineens zit ik toch middenin. Ingesloten. Niet handig. Beetje remmen, dan buitenom weer naar voren. Oei, dat kost kracht, maar ik zit bij de eerste vijf en aan de buitenkant. Niet in laten sluiten…

Nog 1 km.. Niemand komt weg. Laatste rechte stuk voor de finale bocht. Niet in laten sluiten, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten. Ineens komen van achter buitenom drie man. De ruimte wordt kleiner. Shit! Nog 400 meter tot de bocht. Ruimte maken!

Hoe doen ze dat op TV?

Gewoon handje op de bil en subtiel doch dringend laten weten dat ze toch echt even aan de kant moeten. Eens proberen, klein handje tegen de insluitende billen om even een gaatje te maken en dan er tussendoor. Het lukt! Sprint in een sprint om goed de bocht in te gaan. Het werkt!

Nu aantrekken, 51, 52. Ineens op kop met nog 200 meter tot de bocht. Achter me barst de strijd om posities verder los. Dan een klap. Rechtsachter klinkt het gruwelijke geluid van carbon dat over het asfalt schraapt. Kippenvel, maar blijven concentreren. Voor je kijken, voor je kijken, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten, niet in laten sluiten. Niet als eerste de bocht in, wel bij de eerste drie. Rechts komt iemand met dunne benen opzetten, laat maar komen, die kunnen we hebben. Dan komt de kerel van de brandweer met de sprintdijen en de mooie fiets erover heen. Quelle Panache!

De bocht. De man met de dunne beentjes gaat er eerst in. Dan de brandweerman met de dikke sprintdijen, twee meter verder hang ik in de bocht. Alleen twee man vooruit van de brandweer, dat gaat goed!

Niet weg laten rijden nu, vol door de bocht. Niemand terug laten komen, ook die brandweer pakken.

MOET.. NAAR.. DAT.. WIEL..

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 10 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

De kerel met de dikke sprintdijen vreet de man met de dunne beentjes met huid en haar op. Achter ons hebben ze het opgegeven. Met drie man naar de meet. De Medici zijn verslagen! Nu de brandweer.. De man met de dunne beentjes wappert eraf. Op naar die dikke sprintdijen! Nog twee meter… ai..

Nog 150 meter naar de finish. Nog 1,5 meter..

Nog 100 meter. Nog 1 meter..

Nog 50 meter. Voor mijn neus pompen zijn sprintdijen. Wat gaat hij hard! Nog 1/2 meter..

Nog 30 meter. Voorwiel bij zijn achterwiel. MOET… ER.. LANGS.. Fiets naar voren en….

De brandweerman bleef me voor. Mag ook wel met die sprintdijen.

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 11 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Gatverdamme wat was dat leuk!

Toch maar toch een mooi een officieel rood wit blauw truitje aan over gehouden!! En dat voor een allereerste wielerkoers.. Supermooi! ‘Nederlands kampioen wielrennen Medici 2014’ , klinkt ook best goed. Misschien maar stoppen op het hoogtepunt. Zal ik dan nu maar gaan dammen?

persoonlijke-ervaringen - NK Wielrennen Medici 2014 12 - NK Medici – Klamme handjes met rood wit blauwe nagels - raceverslag, Nederland, Fietsen, Charles

Geschreven door: Charles Helsper, foto’s van: Thoas.nl | grafisch ontwerp & fotografie
Dit verslag verscheen eerder ook al op het blog van Klamme Zeem
persoonlijke-ervaringen - Mallorca Triathlon 3 - Mallorca Ironman 70.3 - IJzer en zon op Mallorca - raceverslag, Mallorca, ironman, internationaal, Charles

Een prachtig verslag van ‘onze’ Charles over zijn deelname aan de Mallorca Ironman 70.3. Na zijn vorige avontuur door de binnenstad van Rome, waarbij zijn pijnlijke voeten weer stevig op de grond werden gezet, was het nu tijd om de hoogte weer wat op te zoeken. En niet zomaar de hoogte, maar de prachtige hoogten van Mallorca en Frankrijk waar de belevenissen voor de belevenis zich voortzetten.

De sponsoractie voor de Belevenis zette zich voort in Mallorca. Daar mocht ik aantreden voor de “Mallorca Ironman 70.3”. Dat is geen internationale bijeenkomst voor ijzerhandelaren, maar een prachtige triathlon waar je eerst mag zwemmen in het kraakheldere water van de zeeën rond Mallorca, dan de bergen opzoekt voor een tijdrit met 90km lang prachtig uitzicht, en tenslotte een halve marathon langs de stranden van de baai van Alcudia. Klinkt als een warme ellende? Niets is minder waar..

Een wedstrijd uit de Ironman serie is prachtig. Deze wereld serie wedstrijden zijn een kwalificatie voor het wereldkampioenschap en dat is te merken. De organisatie van dit evenement is natuurlijk een uitdaging (zet maar eens een half eiland af voor een gecombineerde zwem-fiets-loop wedstrijd, waar 3000 mensen in één wisselzone niet alleen zo snel mogelijk een wetsuit voor een fiets, maar ook een fiets voor een paar hardloopschoenen moeten wisselen. En dat na maanden training, dus de eisen van de atleten zijn streng!) Toch was deze kwalificatie voor het wereldkampioenschap vlekkeloos en groots georganiseerd. En daar komt ook heel wat persoonlijke voorbereiding bij kijken.

Voorafgaand aan de wedstrijd krijg je wat leesvoer. Namelijk 25 pagina’s (geen grap) aan regels, richtlijnen, instructies en uitleg over mogelijke bestraffingen bij het overtreden van de voorgaande regels. Zelfs in de voorbereiding werden deelnemers dus geacht over duurvermogen te beschikken. Gelukkig had ik net mijn BROK tentamen achter de rug, dus mijn hoofd was nog ingesteld op het uit mijn hoofd stampen van regeltjes.

Pagina 13: Parkeer uw fiets de dag voor de wedstrijd tussen 13 en 17uur in het ‘parc-Fermee’.

Dit ‘gesloten park’ is de afgesloten wisselzone en het was maar goed dat het geen open “parc” was. Het was te zien dat de meeste ontwikkelingen in het wielrennen hun origine hebben in de triathlon. Mijn huur-racefietsje had de eer om omringd te zijn door meest geavanceerde, duurste, nasa-achtige technologie op het gebied van aerodynamica. Dat beloofde wat voor de dag erna..

Race day

persoonlijke-ervaringen - Mallorca Triahlon 1 - Mallorca Ironman 70.3 - IJzer en zon op Mallorca - raceverslag, Mallorca, ironman, internationaal, Charles

De volgende ochtend, na een nachtje op de bank om vrouw en kind niet wakker te maken, ging om 4.30uur de wekker. Eerst een uur rijden naar de start waar de ochtenddouche deze keer 1.9km zwemmen zou zijn. In de buurt van de start kwamen overal licht-zenuwachtige atleten vandaan. Mijn eigen voornaamste zorg voor deze dag was het eerste onderdeel (en dan bedoel ik niet alleen het opstaan om 4.30uur). 1.9km zwemmen in zee, terwijl mijn laatste keer zwemmen meer dan 6 maanden geleden was, leek me toch wel een behoorlijke opgave. Gelukkig was de sfeer bij de start geweldig. In een olympische-spelen-achtige entourage klonk opzwepende muziek en het halve eiland leek uitgelopen op de atleten op dit vroege uur moed in te klappen. Opgeladen door de energie van de setting en dus vol goede moed mochten we aantreden bij de startboog op het start. En daar gaat dan de moed.. In de verte verdwenen de boeien aan de horizon in zee.. De in de serie voor me gestarte zwemmertjes werden steeds kleiner. Wat een pokke-eind!

Dan klinkt een startschot: Een bende net-niet-meer jonge honden rent het stand af naar de zee.

En dan begint een prachtige, maar bizarre zwempartij. Terwijl je in de diepte scholen vissen in het heldere water ziet zwemmen, lijkt het alsof je met een school zeerobben in een te klein bubbelbad baantjes probeert te trekken. Tussen de maaiende armen zit er niks anders op dan door te zwemmen, en door te zwemmen, en door te zwemmen.. ‘Zesentachtigste couplet, ik heb een pooootje met vet.. ‘ Gelukkig komt dan na een half uurtje ploeteren het strand weer in beeld. Eindelijk fietsen!

persoonlijke-ervaringen - Mallorca Triathlon 2 - Mallorca Ironman 70.3 - IJzer en zon op Mallorca - raceverslag, Mallorca, ironman, internationaal, Charles

Het water uit, onder de bogen door over het speciaal aangelegde blauwe parcours, voortgeschreeuwd door het publiek. Op naar de wisselzone! Wetsuit uit, schoenen aan, helm op, en we zijn weg! De eerste 20km relatief vlak naar de voet van de berg. Mijn huurfietsje gaat als de brandweer en na een halfuurtje begint het klimwerk.

persoonlijke-ervaringen - Mallorca Triathlon 3 - Mallorca Ironman 70.3 - IJzer en zon op Mallorca - raceverslag, Mallorca, ironman, internationaal, CharlesMet uitzicht over de zee en het prachtige eiland gaat een lint van ploeterende mannen (ja, toch echt vooral mannen) de berg op. Wel op minimaal 10 meter van elkaar, want anders volgt een tijdstraf (zie regel 243bis, pagina 23 van de regels). Het klimmen is zwaar, maar heerlijk en als de weg begint te dalen om van 600 meter weer naar 0 te gaan, is het eigenlijk ook wel jammer.

Hoewel.. 40km vrijwel onafgebroken bergaf op een prachtige verkeersvrije weg is goddelijk. De benen zijn goed, dus een beetje bijtrappen kan geen kwaad! Dat denk je dan, totdat het vanaf 75km vlak wordt op een slechte weg met wind vol op kop. Auw.. dan is 15 ineens nog best ver. Gelukkig doemt een haag van mensen op, wat betekent lopen bijna kan beginnen. Een oude dame krijgt een flinke duw van de organisatie omdat ze nog snel even voor me probeert over te steken. Ik schaam me dood.. Geen tijd om met schuldig te voelen want ineens is daar het parc fermee weer.

persoonlijke-ervaringen - Mallorca Triathlon 4 - Mallorca Ironman 70.3 - IJzer en zon op Mallorca - raceverslag, Mallorca, ironman, internationaal, Charles

Van de fiets, helm af, hardloopschoenen aan, en op naar de finish! Aangemoedigd door de familie gaan de laatste 21km over strand en door het feestende dorp voorspoedig. De benen gaan wonderbaarlijk genoeg nog als de brandweer en het blauw geverfde parkoers glijdt gemakkelijk voorbij.

En eindelijk, 5 uur na het startschot, is daar dan de finish. Heerlijk om er te zijn, maar oh zo jammer dat het er weer op zit.. Wat een heerlijke waanzin was het weer. Het biertje op het terras en de paar resterende dagen vakantie waren zonder die waanzin nooit zo lekker geweest..

Een van onze fanatiekere leden Charles, deed in 2012 mee aan de Ironman 70.3 in Antwerpen. Dit is hoe hij zijn ervaring na afloopt omschrijft:

Aangezien ik vandaag (“the day after”) toch teveel spierpijn heb om na te denken (kan dat? Ja, blijkbaar..) schrijf ik maar even een verslagje van een groot feest met zwarte vlaggetjes. Gisteren was namelijk de dag van de “Antwerp Ironman”. Om alvast een voorproefje te nemen op mijn midlife crisis en als ultiem proefschrift-ontwijkend-gedrag heb ik me een tijd geleden ingeschreven voor deze gekkigheid waarbij je na 1,9 km zwemmen en 90 km fietsen een halve marathon mag lopen. Blijkbaar leek me dat toen een goed idee en gek genoeg bleek het dat ook te zijn…

Vrijdag was het tijd om in te pakken. Net voor de laatste “Mart Smeets Tour de France Show” had ik nog net even het weerbericht voor Antwerpen gezien; zondag 24 juli – 10mm neerslag – windkracht 4 met windstoten – weercijfer 1. Dat klonk goed! Echte omstandigheden om het door promoveren sterk aangetaste afweersysteem eens te belasten met een sterk staaltje sadomasochisme. Ach ja, als je een Ironman wil doen dan moet je het ook maar waarmaken (er stond alleen niet bij dat het roestvrij staal moest zijn..).

Gelukkig had ik net een nieuw fiets-regenjasje geleverd gekregen door de firma “Youngenterprises, for all your cool stuff” (thnx Jason!). Die ging dus de tas in, samen met mijn fietsbril-waardoor-het-altijd-zonnig-lijkt en een heleboel plastic-droog-houd-zakken. Dit gooide ik, samen met de rest van de enorme waslijst aan dingen die je voor een triathlon nodig hebt, in mijn tas.

Op de achtergrond pikte ik nog de nabespreking van weer eenfantastische tourrit mee, waar Contador eindelijk weer zijn Isostar verwisseld had voor Clenbutarol. Had ik ook maar wat Spaans rundvlees gegeten voor mijn Belgische avontuur.

De volgende ochtend snel in de auto naar Antwerpen zodat ik daar een echte Belgische kroeg kon opzoeken om de allesbeslissende tijdrit mee te maken. Volgens TomTom na 1,5 uur, volgens mijn horloge 3 uur later, kwam ik in Antwerpen aan in mijn schattige kleine hotelleke. Even inschrijven en dan snel naar de kroeg!

Tenminste.. dat dacht ik.. De inschrijving was 10 km naar het oosten, aan de andere kant van de Schelde waar je alleen door een onvindbare tunnel kon komen.

14.30 Een of andere Belg verstoot Cancellara van de eerste plaats! Vreugde alom..

De stad staat in het teken van de Ironman. Alles staat aangegeven. De fietsroute, de looproute, de wisselzones, maar waar is de tunnel naar de overkant?? De 24e persoon die ik aangesproken had (Engelsman met tijdrithelm en tijdritfiets a 10.000 euro) wist eindelijk waar de ingang van de tunnel was.

15.00 De tijd van de Belg is verpulverd, diepe rouw..

Aan de andere kant van de tunnel was t niet ver meer. Snel ingeschreven en de checklist afgegaan:

  • Zwarte zak: loopspullen afgeven bij groene container,
  • Blauwe zak; morgen meenemen en verplicht wetsuit indoen,
  • Gele badmuts; morgen opdoen bij de start zodat je startgroep duidelijk is,
  • ‘Gele bike-bandje’ om de zadelpen doen zodat je morgen de wisselzone in mag,
  • Nummer en nummer band; morgen meenemen om spullen af te mogen geven en fiets op te mogen halen, met fietsen achterop en met lopen voorop,
  • ‘Rode bagbandje’; evt om tas die af te geven is morgen bij secretariaat 2 km ten noorden van de start (handig!),
  • ‘pasta’ bon; gebruiken om bord pasta te halen vandaag,
  • ‘gift’–bon; gebruiken om tas met t shirt af te halen,
  • ‘race-briefing-en-reglement-voor-zwemmen-fietsen-en-lopen’; goed doornemen, u wordt geacht deze te kennen, enzovoorts

AARGH!! Promoveren is eenvoudiger..

15.45 De favorieten komen aan de beurt, de spanning begint op te lopen. Zal Andy het halen?

Maar goed, alles geregeld en pasta naar binnen geduwd. Nog heel even fietsen kijken.. He! Nog drie Cervelo P4s met dichte wielen, maar dat kost toch 8.000 euro? Hoezo heeft IEDEREEN hier zo’n fiets?

Er komt een man op me af, blijkbaar een Texaan.. “Howdy, good to see a smart guy! Smart of you to bring your training bike with this weather forecast! Much safer if it starts to rain!” Euhm.. Ja, ik heb inderdaad mijn Cervelo F16 maar thuis gelaten, want met dit weer is dit veel veiliger.. Slim he!

persoonlijke-ervaringen - Antwerp Ironman 1 945x630 - Antwerp Ironman 70.3 - Groot feest met zwarte vlaggetjes - raceverslag, ironman, internationaal, Charles, antwerpen

16.15 Andy is gestart, zal hij het halen?!?!

Shit! Gele trui is gestart, snel naar die kroeg waar ze zeiden dat ik wielrennen kon kijken! Even kijken, waar was die ook weer.. Ah, andere kant van de Schelde en dan aan de andere kant van het centrum. Ok, gaan we! Waar is de ingang van de tunnel aan deze kant?!

16.25 Evans gaat als een speer! Zo zal het moeilijk worden voor Andy..

Antwerpen centrum, over de kasseien a la Parijs-Roubaix racen door Antwerpen..

16.45 Evans is Andy al voorbij, de Tour is beslist..

Toch nog even met een witbiertje tussen de Belgen zitten kijken naar hoe Evans finisht en gaat zitten. Het duurt even en dan realiseert hij het.. En daar zijn de tranen. Mooi..

Snel naar het hotel en daar alle spullen verzamelen. Checklist nog eens doornemen en dan rustig op bed nieuws en een filmpje kijken. Is er nog nieuws? Ah, enorme, bizarre massa moord in Noorwegen, Amy Winehouse en Sjonnie Hoes overleden, gelukkig niks gemist dus..

Race day

De volgende ochtend gaat de wekker om 7.30. Misschien had ik die film toch niet tot 0.15 af moeten kijken.. Ach ja, tis niet anders.. Op naar de start..

Onderdeel 1 – 1,9 km zwemmen.

Gatver, zwemmen.. en ook nog eens best ver.. In mijn surfwetsuit sta ik in een enorm leger van triathlon-zeerobben (1600 deelnemers, 1 met een niet-triathlon wetsuit). Mijn Belgische buurvrouw spreekt me aan. “ Amai, zijt gij nie zenuwachtig voort zwammen? Twee joar geleden is der iemand verdronken hier dus iek ben er wel wat nerveus van..”

Bedankt, das goed voor t zelfvertrouwen.. Toch maar een beetje achteraan starten dan.

Nog 10 minuten, profs zijn net weg; “Second age-group get ready!” Het water is KOUD! Maar goed, dan maar een beetje doorzwemmen. Wat achterin de groep van 300 hoor ik het startschot.

persoonlijke-ervaringen - Antwerp Ironman 2 937x630 - Antwerp Ironman 70.3 - Groot feest met zwarte vlaggetjes - raceverslag, ironman, internationaal, Charles, antwerpen

En we zijn los! Eerst 1 km rechtdoor naar de grote witte boei. Heerlijke chaos, mensen zwemmen over elkaar heen en onder elkaar door, 300 man per startgroep op weg naar dezelfde boei. Gelukkig zit ik wat uit de drukte. Gewoon doorgaan en dan kom je er vanzelf.. drie slagen en adem rechts, nog drie en adem links.. we komen er wel.

Ik heb een poooootje met vet, 30e couplet… oh, witte boei! Mooi, eerste km zit er op. Een grote mannetjes walrus die niet recht kan zwemmen probeert voor de 3e keer over me heen te zwemmen. Even een tussensprintje om van hem weg te komen.

45e couplet, ik heb een pooootje met vet.. Ah.. finish in zicht.. Mooi, t zwemmen zit erop. 38 minuten onderweg, prima volgens schema. Nou eindelijk fietsen want dat kan ik tenminste. Even mijn moeder een zoen geven die speciaal voor de gelegenheid naar Antwerpen gekomen is om me aan te moedigen en dan op de fiets.

Onderdeel 2; 90 km fietsen.

Het is nog droog en het gaat lekker zo met de wind mee.. Nog nat en stijf maar toch al 35km/u, prima. Een hol geluid… Zoef!!! Wat was dat? Hmm in de verte verdwijnt een tijdrit fiets aan de horizon.. Ok, afspraak met mezelf was niet harder dan 30km/u gemiddeld want het is ver genoeg en daarna moet er nog een halve marathon gelopen worden.

Ach een beetje harder mag wel, wat kan er gebeuren? Dan door de tunnel onder de Schelde door. Heerlijk, spiegelglad asfalt bergaf in een tunnel, helemaal voor ons alleen! Rustig aan want zonder trappen gaat ‘t al 45km/u.

Dan krijgt de dag ineens een flinke zwarte rand.

Een eind verder ligt iets op de weg. Een fiets? Het lint van fietsers gaat er rechts langs, maar aangezien ik ooit aan Hypocrates gezworen heb dat ik voor mijn medemens moet zorgen rem ik voorzichtig af om te kijken. Wat dichterbij gekomen zie ik een plas bloed die zich snel uitbreidt. Nog steeds voorzichtig remmend kom ik langs en zie iets wat ik niet snel zal vergeten. Een jongeman met open bebloede ogen en een lege blik. Daar is maar een blik voor nodig, gatverdegatver, die is overleden.

Er komt een motor aan en ik rijd terug om te kijken of ik wat kan doen. Voor ik terug ben bij de jongen maant de motorrijder, die inmiddels bij de jongen is, iedereen om door te fietsen. Het is een gevaarlijk punt want als je doortrapt rijd je daar onderaan de tunnel zo 70 per uur. Inderdaad verstandig om daar niet stil te staan en de ambulance komt er al aan. De motor is onverbiddelijk en in die ene blik was al te zien dat de jongen niet meer leeft.. Tegen mijn gevoel in, maar met het idee dat het inderdaad onveilig en vrij zinloos is om erheen te gaan, besluit ik toch maar door te fietsen..

Met het gezicht van de jongen op mijn netvlies begin ik aan de rest van de route..
Gatver!!! Dit soort dingen horen niet te gebeuren!!!!

Rustig doorfietsen dan maar. Het mooie is er zo wel af.. Inmiddels zitten we op de grote fietsronde die drie keer afgelegd moet worden. Met de jongen in gedachten ga ik de volgende bocht in. Hierna is het 15 km rechtdoor. Na de bocht staat iedereen ineens bijna stil van de tegenwind. Ineens staat de teller op 22km/u en is het zwoegen. Een paar tijdritfietsen glijden langzaam voorbij terwijl ik mezelf dwing tot het bewaren van energie. Nog 80 km.. langzaam loopt de teller terug naar 20km/u. Gemiddelde snelheid inmiddels 25km/u. Dat was niet de bedoeling!

Dan is daar het keer punt en op de terugweg is het ineens anders. Zonder te trappen staat er 42 op de teller. Even eten en drinken. Goed eten, volgens de adviserende dieet-triathlon-experts van Hellas moet ik ongeveer 1 gram per kilogram lichaamsgewicht per uur wegwerken (hoeveel??? Ja, 1 speciaal aangeschafte energiereep per uur dus).

Daarna even doortrappen om die met-mezelf-afgesproken-30km/u-gemiddeld weer op te teller te krijgen (eigenlijk om niet te verrot van de fiets te komen, maar nu moet ik er ineens voor trappen!). Maar goed, drie keer trappen, 50km/u. Lekker zo’n rugwindje. Zo ging het 3 rondjes door en toen stond er ineens 80km met 30,2 km/u gemiddeld op de teller. Mooi! En het is nog steeds droog ook!

De laatste 10 km rustig uitrijden en nog even goed dooreten en veel drinken.

persoonlijke-ervaringen - Antwerp Ironman 3 - Antwerp Ironman 70.3 - Groot feest met zwarte vlaggetjes - raceverslag, ironman, internationaal, Charles, antwerpen

Onderdeel 3; halve marathon.

Heerlijk, loopschoenen aan en lekker door Antwerpen lopen! Er is zelfs een klein zonnetje en de benen zijn goed, dus ik ga lekker genieten van de mooie binnenstad en alle mensen langs de kant!

Rondje 1: moeders staat fanatiek tussen de massa op de grote markt waar je iedere grote ronde in een lus overheen loopt, wat een supersfeer!! De aanblik van de gevallen jongen is even van mijn netvlies en wordt vervangen door de euforie van het toch wel prachtige evenement.

Niet vergeten te eten. Vieze gelletjes naar binnen werken en water drinken. De benen en maag doen het goed. Dan maar een beetje doorlopen om binnen de 5,5 uur te blijven. Bij rondje twee worden de benen wat zwaar, maar de stad en het publiek zijn genoeg om daar doorheen te lopen. En dan staat er ineens een bordje 15km. Nog een klein stukje!!

persoonlijke-ervaringen - Antwerp Ironman 5 521x630 - Antwerp Ironman 70.3 - Groot feest met zwarte vlaggetjes - raceverslag, ironman, internationaal, Charles, antwerpen

Laatste vieze gelletje, laatste water en op naar de finish. 20km op het bord dus nog maar even een stukje doortrekken. De loop-klok stopt op 1.38. Best netjes en de finish is prachtig in de oude Antwerpse binnenstad waar de zon inmiddels op de grote kathedraal staat. Midden op de grote markt is de finish, wat een feest!!!

Finish; het besef

En dan, na iets minder dan 5,5 uur, sta je ineens stil.. Rare gewaarwording na al die inspanning. Vreemd genoeg voel ik me prima en nog vol energie. Een terrasje in de zon met mijn moeder maakt daar snel verandering in, zeker met het nieuws dat de jongen in de tunnel inderdaad overleden is. Blijkbaar is hij gevallen toen hij zijn bidon wilde pakken om te drinken. Gatver, zo kan het dus gaan..

Met een dubbel gevoel, waarbij het genieten toch nog wel lukt, lopen we een laatste rondje door Antwerpen. Wat een superervaring, ook al zal het beeld van de jongen nog wel even op mijn netvlies staan..